Gaat de groene scheg op de schop!

Gepubliceerd op Dichtbij.nl/Noord-Kennemerland

De Bosbeekschool in Santpoort-Noord wil nieuwbouw. Ja welke school wil dat nou niet. Begrijpelijk, enkel over de plannen is de omgeving niet helemaal te spreken. En daarom komt men bij elkaar.

Afgelopen dinsdagavond hield Stichting Santpoort een informatiebijeenkomst in t' Mosterdzaadje. De stichting is voor het behoud van landschap, cultuurhistorische waarden en het dorpskarakter van Santpoort en omgeving. Ja een hele mond vol. Maar blijkbaar niet helemaal zonder succes want het zaaltje was afgeladen. Het beloofde een prikkelende avond te worden.

Wat wil namelijk het geval: de Bosbeekschool voor basisonderwijs schijnt uit zijn voegen te groeien, althans dat beweert het schoolbestuur en de directie. En dus hebben ze hun oog laten vallen op het laatste resterende vrije grasveldje in het dorp – de groene scheg – om daar een prachtige gelijkvloerse nieuwbouw te gaan verwezenlijken. Dat is tenminste het plan van de betrokkenen.

De groene scheg is het grasveld tegenover het station Santpoort-Noord. Je vindt er een skatebaan en een visvijver met een ruisende waterloop waarin menig buurtkind zijn eerste dam heeft gelegd. Het veld is een plaatselijke hang-out voor skaters en een ideale stek voor menig hengelaar. Het grasveld zelf wordt regelmatig gebruikt door sporters, grasliggers, wandelaars en recreanten. Spontaan wordt er nog wel eens door groepjes een balletje getrapt. of een vlieger opgelaten. Waar zie je dat tegenwoordig nog?

'Men' gaat voortvarend te werk want inmiddels is de groene scheg – tot verbazing van velen – tot voorkeurslocatie uitgeroepen. Al langer lijkt er latent de ambitie te bestaan om hier te bouwen en wordt er vrolijk aan het bestemmingsplan gemorreld. Het staat dan ook natuurlijk prachtig op de politieke cv als je wat zichtbaars en maatschappelijk relevant hebt weten te verwezenlijken. Tunneltje hier, een bruggetje daar, en wie weet wordt er nog eens een straat naar je vernoemt …of wellicht zelfs een heel schoolplein.

Ondertussen blijft men vooral vaag en worden de besluiten klaarblijkelijk uit de losse pols gedaan. De school loopt al jaren leeg – een trend in Nederland – maar waarschijnlijk tovert het schoolbestuur binnenkort een fantastisch plan uit de hoge hoed en gaan er drommen gezinnen zich in het dorp huisvesten. Busladingen verwacht ik met een flierefluiter voorop.

In het zaaltje liepen de gemoederen op. Een boze moeder, een bezorgde bewoner …de aanwezige politici hielden zich verstandig op de vlakte terwijl de argumenten en vragen door de lucht vlogen. De meneer van de OPOIJ (Stichting Openbaar Primair Onderwijs) had het een stuk moeilijker. Terwijl hij enkel maar was gekomen om te luisteren werd hem het vuur stevig aan de schenen gelegd.

Aan het eind van de avond, na een overload aan informatie en vluchtige gesprekken over en weer, was ik nog steeds weinig wijzer. Gelukkig komt er een vervolg volgende week woensdagavond 31 oktober om 19:30 uur in Cafe de Wildeman. Zo'n naam beloofd wat voor een goed gesprek. Dus wilt u ook blijven dwarsliggen – in het gras bedoel ik natuurlijk – meepraten en/of een mening ventileren. Komt allen. 

Led Zeppelin de movie

Het gonsde al een poosje in het rond en toen de kaartverkoop startte zaten wij er als liefhebbers boven op. De befaamde rockband Led Zeppelin zou nog eenmaal voor publiek optreden. Althans niet in het echt dan, want dat hadden ze in 2007 in London al gedaan. Maar de gemaakte film van dit optreden werd afgelopen woensdagavond (17 oktober 2012) tegelijkertijd in 15 bioscopen in het land vertoond.

Dichter bij mijn idolen zou ik waarschijnlijk nooit meer raken. En zo dachten blijkbaar nog 3.000 mensen erover, want al spoedig was het uitverkocht. Even voor 20:00 uur golfde een buslading oudere jongeren – met hier en daar een verdwaalde student van de rockacademie – de Pathé bioscoop van Haarlem binnen.

Bij de ingang stond zowaar een oude rocker met een smeekbede op een kartonnetje naar kaartjes te vissen. Op dranghekken en fouilleren na leek het zo net een echt concert. Ook de prijs van de consumpties was er overigens naar. Schattig was de mededeling van de pre-puber achter het loket dat ie de chips in een bakje moest doen vanwege de mogelijke geluidshinder. Alsof ik überhaupt met mijn gekraak boven de gillende snaren en de stampende drums zou uit gaan komen.

Vanwege een computerstoring vroeg een jongeman bij de klapdeur om een A4-tje. Gelukkig hadden wij hardcopy genummerde kaartjes, die we in een eerder stadium zelf opgehaald hadden. Een gezond wantrouwen van de vooruitgang zullen we maar zeggen. De stoelreservering werd uiteindelijke losgelaten. Het bonte gezelschap van gelijkgestemden had er echter weinig moeite mee om de stoelverdeling met souplesse tot een soort van georganiseerde sit-in actie te maken.

Gelukkig geen reclame spam vooraf maar gelijk cold turkey 2 uur beeld van het concert. Even dacht ik dat ik door het bezoeken van concerten wellicht een gehoorbeschadiging had opgelopen, maar toen een buurman na 3 nummers op stond en tierend verkondigden om het geluid harder te laten zetten, was ik weer enigszins gerustgesteld. En zo gebeurde. Het was nog steeds geen dolby surround maar vooral een frontale geluidswal.

De bandleden zijn onderhand zestigers. Op de overleden drummer John Bonham na dan, die werd vertegenwoordigd door zijn zoon Jason. In navolging van zijn vader ook een succesvolle drummer met een vol geluid en stevige beat. De bassist John Paul Jones zag eruit als de buurman van uit de straat, terwijl Jimmy Page trekjes had van een Chinese wijsgeer en een overjarige Neo van de Matrix. Voor de dames – en sommige heren – kan ik melden dat Robert Plant nog steeds linksdragend is. Tegenwoordig gehuld in een lycra broek inclusief vouw en gelukkig zonder die gore bleekvlek. Met zijn pijpenkrullen en vele zilveren sieraden gaat hij in ieder geval nog steeds niet als een doorsnee meneer door het leven.

Al hadden ze stront gespeeld, dan nog had ik het mooi gevonden. Het was gewoon een steengoed concert, en deze heren blazen nog steeds menig topband van het podium. Kwaliteit roest blijkbaar niet. Jammer was het dat het voor Pathé blijkbaar moeilijk was om het geluid een beetje levensecht uit de speakers te laten knallen. Wat ze bij de meeste middelmatige computerfilms meestal wel lukt. Daarnaast hadden ze voor het totaal plaatje ook wel wat moeite kunnen doen om de sfeer te verhogen. Een gemiste kans mijns inziens. Ze hadden gemakkelijk meer zalen kunnen vullen en hun baromzet verdubbeld.

Ik krijg de indruk dat het aannamebeleid bij de bios met een < 18 wijzer gekleurd is. De jongens en meisje van Pathé deden hun best hoor, maar wellicht zou generatiemanagement ook hier eens aan de orde moeten komen. Want laten we wel wezen, ook de oude rotten weten nog best een partijtje mee te spelen. Dat heb ik 2 uur lang kunnen zien …en zelfs een beetje kunnen horen.

DekaMarkt proeftuin

Jahoor, hij is open. De vernieuwde DekaMarkt in ons pittoreske dorpje Santpoort-Noord. Meer dan een volle week waren ze dicht. Gelukkig hadden ze een extra buslijn geopend naar de eerstvolgende super, want anders was menig dorpeling vast kwijnend verhongerd.

Het grauwe geel van de huisstijl lijkt te zijn ingewisseld voor whitewashed beige. Veel grenen en roestvrij staal, een open karakter en het gevoel van een markt lijkt de toverformule te zijn die ze achter de schermen voor een totaal beleving hebben uitgedokterd. Het ziet er in ieder mooi strak en afgewerkt uit. Chapeau voor het noeste werk, een metamorfose in korte tijd.

Zelfs special effects worden niet geschuwd in deze boodschappen vallei. Een rookmachine maakt van poldergroen een ware jungle ervaring …hoop enkel niet dat ik daar achter het gordijn koppensnellers ontwaar. Ook de computer sluipt de super binnen. De zelfscanner en de hypermoderne weegmachine zal kooplustigen nog regelmatig hoofdbrekens bezorgen. Een cursus schijnt in de maak te zijn.

Over bezorgen gesproken, "we got him": De DekaDrive© In aansluiting met het concept van de welbekende Mac kan je via internet bestellen, plannen en ophalen. Het is enkel jammer dat ik geen auto heb. Gelukkig hebben ze een actie lopen en misschien win ik wel zo'n fiets met zo'n kek boeren krat voorop. Voorlopig kunnen we weer eten uit de eigen 'proeftuin', en daar heb ik dat stukje lopen best voor over.

Jezus van Nazaret

Paul Verhoeven, wie kent hem niet. De filmer van Nederlandse bodem en vooral groot geworden aan de andere kant van de grote rivier. In de USA dus. Een man die producten aflevert die nogal eens tot jeuk leiden. En dan bedoel ik niet de gebruikelijke spots maar vooral tussen de oren. Een bijzondere man, een kunstenaar. Dagdronken en een tikkie wereldvreemd. Althans zo komt hij – in de keren dat ik hem op het platte scherm heb mogen aanschouwen – bij mij over.

Vooral Floris, Turksfruit en Spetters hebben op mij indruk gemaakt. Waarschijnlijk vooral vanwege het moment dat ze mijn leven inrolden. Hoe dan ook, Paul schijnt er een neus voor te hebben om voor de trend uit te excelleren. En dat doen kunstenaars in my honest opinion. Als een prisma filteren ze de tijdgeest en zetten die om tot iets tastbaars.

Paul is zowel een alfa als een bèta denker. Emotioneel creatief maar ook erg rationeel. Jeetje wat zal het stormen in zijn bovenkamer. In ieder geval is hij breed georiënteerd. Zo heeft hij al zijn leven lang een diepgaande interesse in de historische figuur Jezus. Niet zo vreemd voor een atheïst, die schijnen wonderlijk genoeg wel vaker goed op de hoogte te zijn van allerlei religieuze zaken.

Samen met Rob Scheers heeft Paul zijn studie niet in een film maar voor de verandering eens in een boek samengevat: Jezus van Nazareth. Ik zeg studie want het is best een wetenschappelijk werkje geworden. Vol met bronvermeldingen en voetnoten. Indrukwekkend en verfrissend, het zal tegen de haren instrijken van veel mensen die belast zijn met 2000 jaar eenzijdige berichtgeving.

Eindelijk leren we de historische figuur Jezus kennen als mens van vlees en bloed. Met gezonden driften en emoties. Ontdaan van zijn ondoordringbare stralenkrans die honderden generaties na hem om hem heen hebben weten te vlechten. Naast een vlotte tong blijkt hij ook een begenadigd copy-cat te zijn geweest. Hij weet het kunstje van Johannes de Doper snel eigen te maken en te exploiteren.

Het waren spannende tijden, en er liepen wel meer revolutionaire knakkers op sandalen in het rond. Hier een beetje dopen, daar een beetje schuimbekkend de exorcist uithangen, terloops wat opruiende speeches op een zandduin. Ja, hij had het er maar druk mee. In onze huidige tijd was hij waarschijnlijk een succesvolle tv bekendheid geworden. Toen zijn aanhang erg rap groeide vluchtte hij de woestijn in. Onvoorbereid zulks woestenij bezoeken is natuurlijk wel een beetje de goden verzoeken, het horen van stemmen kon dan ook niet uitblijven. Lepeltje-lepeltje liggen met zijn broeders hielp daar ook niet meer tegen.

We kennen allemaal het bijbelverhaal wel, ook al klopt er chronologisch en tekstueel vaak nog maar weinig van. De man – zover hij er de intentie toe had – is een hervormer van de ethiek gebleken. Keer de andere wang toe zouden we wel wat vaker mogen praktiseren. De story is best boeiend en het boek van Paul & Rob is wat mij betreft een verfilming waard. Beter dan al die andere geschreven larriekoek die je in menig nachtkastje vindt. Misschien kunnen we eindelijk eens die hele opstandings-leugen*, waar het hele christelijke huis op is gefundeerd, omver halen en herbouwen tot iets moois.


*Natuurlijk is Jezus wreed aan het kruis geëindigd, maar die opstanding is een psychologische truc. Je ziet het vaak gebeuren bij voorspellingen die niet uitkomen. Vrolijk schuiven de fanatieke volgers de doomdata voor zich uit of geven er een twist aan. Het is ook niet niks als je met een diepe overtuiging naar een datum of gebeurtenis hebt toe geleefd, en er gebeurd niet het verwachtte. De flexibiliteit van de menselijke geest is zo krachtig dat die daar wel raad mee weet door er creatief een nieuwe invulling aan te geven. Het was geen leugen nee… het zit gewoon anders. En als je dat maar collectief verkondigd, dan is het waar.

Zijn er nog donuts?

De campagne van de politieke partijen was kort… en gelukkig maar want jeuk en een algemene malaise speelde, door die constante stroom van pratende pakken en media mannetjes (m/v), al rap bij mij op. Allerlei new-age grafiekjes en oldschool orakels, snuivend aan allerlei geuren en kleuren, kwamen voorbij en waren niet te ontlopen.

En wat is het resultaat, dat we aardig op weg zijn om verder te veramerikaniseren. Joepie. De koningin kan uit verveling vast een donut verslaving tegemoet zien, obesitas zet door als trend en de politieke voormannen gedragen zich ondertussen als een gelikte one-man-show.

Het mediageweld had de diepgang van een stoeptegel en half Nederland heeft uiteindelijk strategisch op twee talkinghead gestemd. Zo is ook mijn stem naar een andere kandidaat dan waar ik doorgaans voor zou kiezen gegaan. Hij is op die kale ninja – die viezekus – terecht gekomen. ‘Men’ spreekt over de spannendste verkiezing sinds tijden. Zucht.

Daar waar Nederland ooit groot is geworden door innovatief zijn kop boven de blubber te houden gaan we nu geen "experimenten op rechts en geen avontuur op links" maar een grijsgrauwe regering door het midden krijgen. Noch vlees noch visch. Een stinkend rijk land in een sociale crisis, een land waar 25% zijn stem al inslikt en de kloof tussen bestuur en stem enkel maar groter lijkt te gaan worden.

‘Never waste a good crisis‘ is hier not-done.

De koek is op

Gepubliceerd op Dichtbij.nl/Zuid-Kennemerland

Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik ben die pratende pakken meer dan zat. Dat hele tijdsgewricht waar we op het moment in zitten draait niet om geld – ook al mekkeren ze daar constant over – maar om het gebrek aan vertrouwen… het is volgens mij een sociale crisis. 

Je kan er niet omheen, de verkiezingen komen er aan. 12 september aanstaande mogen we weer naar de stembus om met een rode potlood of een ferme druk op de knop te kiezen voor de zetel verdeling van de Tweede Kamer. De wetgevende macht in ons kikkerlandje, althans een deel daarvan.

En om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ik weet het niet meer, 'ze' hebben het wat mij betreft verbruid. Als een zogenoemde zwevende kiezer ben ik uiteindelijk ergens in de woestijn gecrashed. Hoewel de plicht in de verte roept overweeg ik zwaar om de gang naar het stembureau niet te gaan maken en ditmaal maar eens het hele circus aan mij voorbij te laten gaan.

En wat valt er te kiezen: politieke partijen gebaseerd op religie vallen bij mij pertinent af, rechts heeft zijn kans gehad en er een rommeltje van gemaakt, het midden blijft maar dingen roeptoeteren die ze niet kan waarmaken en de extreme flanken zijn gewoonweg eng. Hoewel democratie de beste keuze uit slechten is, is de lust om te kiezen mij vergaan. Ik heb er geen vertrouwen meer in.

Het vertrouwen is dan ook behoorlijk beschaamd. Overstelpt door informatie moeten 'we' overal maar verstand van hebben en over van alles mee kunnen praten. Een mening over elke gedraaide drol. Terwijl ik juist voor veel zaken afhankelijk ben van professionals en deskundigen. En daar is het mis gegaan.

Ik wil gewoon een leuke baan en een fatsoenlijk dak boven mijn hoofd, een leven de moeite waard binnen de gemeenschap. Helaas blijken er allerlei wolven in de groep rond te lopen die zich voordoen, en vaak ondersteund door de zittende macht, als goedwillende schapen. Kaalgeplukt ben ik er nu wel een beetje klaar mee. Het bestuurlijke systeem is aan vernieuwing toe.

Zolang er geen democratie 2.0 is ga ik gewoon niet meer stemmen …dat zal ze leren. Zit ik gelijk wel weer met een ander dilemma: hoe maak je een goede proteststem? Thuisblijven, een blanco stem of juist het hele vel rood maken. Je moet er niet aan denken dat 'ze' alsnog de koek verdelen. De krakeling blijft wat mij betreft gewoon in de trommel tot er verse koffie wordt geserveerd.

Naar aanleiding van deze column was ik uitgenodigd voor Hollandse Zaken, kon ik er helaas niet bij zijn.

Haarlem onder constructie?

Aan een stad als Haarlem wordt constant gesleuteld, gesloopt en bijgebouwd. Voor noodzakelijk onderhoud en verfraaiing. Alhoewel over dat laatste de meningen sterk verschillen. Er wordt wel eens iets afgebroken waardoor bij tegenstaanders de nekharen rechtop gaan staan of anders wel vanwege wat er voor terugkomt. Ik noem bv de Spaarnekerk, de HBS aan de Raaks, het Station of bv de Toneelschuur.

Kan mij voorstellen dat als je 30 jaar aan de ander kant van de planeet hebt gezeten, je bij een bezoek aan je geboortestad een bevreemdend gevoel krijgt. Enerzijds herken je het stratenplan, de loop van de rivier, hier en daar een gevel …of toch weer niet. En als je er met je neus boven opzit, er wellicht iedere dag langskomt, je niet altijd de reden tot verandering inziet. 

Nou ben ik best wel moeilijk met wegdoen, maar ik moet zeggen dat ik de stad met al die bouwlust steeds mooier ga vinden. Het Raaks gebied, de oevers langs het Spaarne, rond de Grote Kerk en zelfs de herinrichting van het stationsplein lijkt de voormalige Oost-blokpanden op te lichten. Grijze borders, nieuwe rode klinkers en old-school lantaarnpalen – waarover we zelfs mochten meestemmen – maken de binnenstad aantrekkelijk en authentiek. Dat mag ook wel eens gezegd worden.

Hoewel de stormbaan op het Ripperdaterrein altijd bij het passeren lonkte ben ik er nooit aan begonnen. En nu mis ik hem, het Been wat er voor terug zou komen daarentegen weer niet. Die is vast naar de overkant gehopt om samen met General Cronjé in de autoluwe straat te shoppen. Mocht ie het centrum van de stad bereiken dan kan hij gelijk plaats nemen op de lege sokkel achter het station. Maar dan moet hij wel snel zijn want daar komt binnenkort dat oerlelijke kitschbeeld van Kenau met haar chaperon.

Als we de Kruisweg nog wat verder vervolgen dan komen we bij de brug over de Nieuwe Gracht. Het hele knooppunt is op de schop geweest en de brug zelf zit weer helemaal strak in de lak. Waarom ze die lelijke enkelbrekers op het trottoir van de brug hebben teruggeplaatst is voor mij een raadsel. Waar dienen ze voor? Is het een anti-parkeer hekje, trekt het die bolling in de brug of moet het soms voetgangers van de rijbaan houden. Ik weet het niet …wie het wel weet mag het zeggen. Ik vind ze in ieder geval foeilelijk en ergerlijk. Wat mij betreft de zaag er in.

Kan mij herinneren dat er ooit een verkiezing 'het lelijkste gebouw van Haarlem' heeft plaatsgevonden. En dat was best boeiend. Ben wel benieuwd wat jullie tegenwoordig van de stad vinden, welk gebouw of welke spot is lelijk of wat moet er juist behouden blijven, vertel?