Led Zeppelin de movie

Het gonsde al een poosje in het rond en toen de kaartverkoop startte zaten wij er als liefhebbers boven op. De befaamde rockband Led Zeppelin zou nog eenmaal voor publiek optreden. Althans niet in het echt dan, want dat hadden ze in 2007 in London al gedaan. Maar de gemaakte film van dit optreden werd afgelopen woensdagavond (17 oktober 2012) tegelijkertijd in 15 bioscopen in het land vertoond.

Dichter bij mijn idolen zou ik waarschijnlijk nooit meer raken. En zo dachten blijkbaar nog 3.000 mensen erover, want al spoedig was het uitverkocht. Even voor 20:00 uur golfde een buslading oudere jongeren – met hier en daar een verdwaalde student van de rockacademie – de Pathé bioscoop van Haarlem binnen.

Bij de ingang stond zowaar een oude rocker met een smeekbede op een kartonnetje naar kaartjes te vissen. Op dranghekken en fouilleren na leek het zo net een echt concert. Ook de prijs van de consumpties was er overigens naar. Schattig was de mededeling van de pre-puber achter het loket dat ie de chips in een bakje moest doen vanwege de mogelijke geluidshinder. Alsof ik überhaupt met mijn gekraak boven de gillende snaren en de stampende drums zou uit gaan komen.

Vanwege een computerstoring vroeg een jongeman bij de klapdeur om een A4-tje. Gelukkig hadden wij hardcopy genummerde kaartjes, die we in een eerder stadium zelf opgehaald hadden. Een gezond wantrouwen van de vooruitgang zullen we maar zeggen. De stoelreservering werd uiteindelijke losgelaten. Het bonte gezelschap van gelijkgestemden had er echter weinig moeite mee om de stoelverdeling met souplesse tot een soort van georganiseerde sit-in actie te maken.

Gelukkig geen reclame spam vooraf maar gelijk cold turkey 2 uur beeld van het concert. Even dacht ik dat ik door het bezoeken van concerten wellicht een gehoorbeschadiging had opgelopen, maar toen een buurman na 3 nummers op stond en tierend verkondigden om het geluid harder te laten zetten, was ik weer enigszins gerustgesteld. En zo gebeurde. Het was nog steeds geen dolby surround maar vooral een frontale geluidswal.

De bandleden zijn onderhand zestigers. Op de overleden drummer John Bonham na dan, die werd vertegenwoordigd door zijn zoon Jason. In navolging van zijn vader ook een succesvolle drummer met een vol geluid en stevige beat. De bassist John Paul Jones zag eruit als de buurman van uit de straat, terwijl Jimmy Page trekjes had van een Chinese wijsgeer en een overjarige Neo van de Matrix. Voor de dames – en sommige heren – kan ik melden dat Robert Plant nog steeds linksdragend is. Tegenwoordig gehuld in een lycra broek inclusief vouw en gelukkig zonder die gore bleekvlek. Met zijn pijpenkrullen en vele zilveren sieraden gaat hij in ieder geval nog steeds niet als een doorsnee meneer door het leven.

Al hadden ze stront gespeeld, dan nog had ik het mooi gevonden. Het was gewoon een steengoed concert, en deze heren blazen nog steeds menig topband van het podium. Kwaliteit roest blijkbaar niet. Jammer was het dat het voor Pathé blijkbaar moeilijk was om het geluid een beetje levensecht uit de speakers te laten knallen. Wat ze bij de meeste middelmatige computerfilms meestal wel lukt. Daarnaast hadden ze voor het totaal plaatje ook wel wat moeite kunnen doen om de sfeer te verhogen. Een gemiste kans mijns inziens. Ze hadden gemakkelijk meer zalen kunnen vullen en hun baromzet verdubbeld.

Ik krijg de indruk dat het aannamebeleid bij de bios met een < 18 wijzer gekleurd is. De jongens en meisje van Pathé deden hun best hoor, maar wellicht zou generatiemanagement ook hier eens aan de orde moeten komen. Want laten we wel wezen, ook de oude rotten weten nog best een partijtje mee te spelen. Dat heb ik 2 uur lang kunnen zien …en zelfs een beetje kunnen horen.