Zijn er nog donuts?

De campagne van de politieke partijen was kort… en gelukkig maar want jeuk en een algemene malaise speelde, door die constante stroom van pratende pakken en media mannetjes (m/v), al rap bij mij op. Allerlei new-age grafiekjes en oldschool orakels, snuivend aan allerlei geuren en kleuren, kwamen voorbij en waren niet te ontlopen.

En wat is het resultaat, dat we aardig op weg zijn om verder te veramerikaniseren. Joepie. De koningin kan uit verveling vast een donut verslaving tegemoet zien, obesitas zet door als trend en de politieke voormannen gedragen zich ondertussen als een gelikte one-man-show.

Het mediageweld had de diepgang van een stoeptegel en half Nederland heeft uiteindelijk strategisch op twee talkinghead gestemd. Zo is ook mijn stem naar een andere kandidaat dan waar ik doorgaans voor zou kiezen gegaan. Hij is op die kale ninja – die viezekus – terecht gekomen. ‘Men’ spreekt over de spannendste verkiezing sinds tijden. Zucht.

Daar waar Nederland ooit groot is geworden door innovatief zijn kop boven de blubber te houden gaan we nu geen "experimenten op rechts en geen avontuur op links" maar een grijsgrauwe regering door het midden krijgen. Noch vlees noch visch. Een stinkend rijk land in een sociale crisis, een land waar 25% zijn stem al inslikt en de kloof tussen bestuur en stem enkel maar groter lijkt te gaan worden.

‘Never waste a good crisis‘ is hier not-done.