Op de Dichtbij.nl/Haarlem vraag: vertel ons je Haarlemse ergernis kwamen diverse reacties. Tot mijn verrassing onder andere over bermmonumenten. Over wat? hoor ik u denken. U heeft ze vast wel eens gezien langs de kant van de weg of in de middenberm, meestal in de buurt van een kruispunt. U moet weten dat na 'inhalen', 'kruisen' de gevaarlijkste manoeuvre in het verkeer is. En daar gaat het wel eens mis, met grote gevolgen zoals een dodelijk afloop.
Vaak gaat het om jongeren en worden bermmonumenten door vrienden opgericht. Briefjes, een foto, knuffels en bloemen markeren de plaats waar het slachtoffer is verongelukt. Een manier om de vloedgolf aan emoties te uiten en grip te krijgen op een heftige ervaring. Nabestaande nemen daarna soms de verzorging over en houden het monument intact. Is dat erg? Ik kan mij er niet aan storen.
Volgens mij is het in Zuid-Kennemerland geen groot fenomeen. En gelukkig maar. We hebben hier een relatief veilig wegennet, met nagenoeg geen 80 km wegen zonder gescheiden rijbanen. Dat zie je buiten de randstad wel anders, daar struikel je nog wel eens regelmatig over een fragiel kruis. De enige markering die ik hier in de regio kon vinden was langs de Delftlaan, op een plek die je moet weten. Geen tekens maar een bloeiende plant staat langs de kant van de weg een herinnering levend te houden. Je bent er voorbij voordat je er erg inhebt.
Natuurlijk kunnen duidelijke tekens voor voorbijgangers confronterend zijn. Je kent de gebeurtenis niet, maar wordt in een split-second op de feiten gewezen. Misschien is het zelfs storend, als het een permanent karakter krijgt en je de route erlangs dagelijks moet nemen. Gaandeweg het leven draagt een ieder van ons wel één of meer kruisjes mee en rouwen wil je niet altijd delen. Zo ken ook ik plekken en adressen in de regio waar onwillekeurig mijn gedachte afdwalen. Markante punten waar herinnering aan ontvallen mensen bovenkomen als ik daar in de buurt kom. Daar heb ik überhaupt geen extra tekens voor nodig.
Misschien is het een idee om struikelstenen te installeren. Struikelstenen? Dat is een project ontstaan in Berlijn, en verbonden aan de tweede wereldoorlog. Wellicht is het concept breder te trekken. Ze doen mij een beetje denken aan de stenen van de vorige opknap ronde van de Haarlemse binnenstad, ter gelegenheid van het 750 jarig bestaan van de stad begin jaren negentig. Haarlemmers konden een steen adopteren en er een naam in laten graveren. Maandenlang heeft half Haarlem met zijn neus tegen het trottoir gedrukt gelopen, opzoek naar de eigen steen. Waar ze nu liggen mag Joost weten.
Laten we het maar een beetje subtiel houden, geen grote gebaren in het grijze Haarlem. Eigenlijk vind ik die bloemen wel een mooi idee. Moest aan het Herdenkingsbos denken. Laat nabestaande bijvoorbeeld eenmaal per jaar – op een autoloze dag – de kans krijgen om een mooie bloeiende struik langs de weg of ergens in de regio te planten. En uiteraard toezien op de verzorging ervan. En maar hopen dat de wegen niet al te fleurig worden want dan doen we wat verkeerd in de meest versteende stad van Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten