Vrije val

De man van de Sociale Dienst schudt meewarig zijn hoofd. Een gevalletje apart, of zou het een act zijn en is het lopende band werk voor hem geworden. En zo walst ineens de crisis in mijn leven. Niet eens enkel aan de stoep maar zelfs tot aan de lippen. Zoetjesaan wordt duidelijk dat in voorgaande jaren door mensen met dure functienamen het vertrouwen is beschaamd, en wat daar de consequenties van zijn.

Anderzijds komt ook de menselijk maat bovendrijven. Zo heb ik de laatste weken mijn gelijk gekregen, excuses ontvangen, en steun en support uit allerlei hoeken, thanxs daarvoor ...allemaal heel mooi en lief, daardoor stap ik met opgeheven hoofd positief door het leven. Maar helaas heeft het voorlopig geen brood op de plank gebracht, dat duurt blijkbaar nog even.

Gelukkig hebben we ervaring met budgettering, en zetten we nu keihard de tering naar de nering. Alhoewel de één de ander met gemak inhaalt. Zolder opgeruimd, Marktplaats gevuld en het oude goud voor muntjes omgeruild. Het geeft een moment van rust en bezinning.

CV opgetuigd, netwerk aangeboord, tientallen brieven op de post. Althans via de mailbox dan, want hardcopy is er tegenwoordig niet meer bij. Het resulteert in automatische reply's met smakeloze volzinnen. Geen speld tussen te krijgen. Heb ik daarvoor al die jaren, als personeelschef die open sollicitaties netjes met een handgeschreven krabbel, vriendelijke afgewezen. Zeur niet opa.

Ineens duiken Uitzendbureaus – doorgaans gevuld met studentikozen – in mijn blikveld op. Als onkruid nestelen zij zich in de kieren en gaten van de stad. Hoewel schreeuwerig aanwezig hoor ik er dus never nooit meer wat van. Waarschijnlijk zijn ze vooral nuttig voor groen gras e.d.

Vacatures sites is ook zo'n mooi fenomeen. Na het tiende exemplaar valt het muntje: "wtf deze vacature heb ik al driemaal gelezen", en helaas hij is van vorig jaar en al lang en breed vergeven of opgeheven. De overload aan info blijkt ook in deze vooral een zoektocht naar relevantie.

Alle dagen thuis doet de tijd verbuigen, alles lijkt retelang te duren en het gaat vervelen. De headhunter zag het positief: "joh, je bent direct beschikbaar". Het blijkt nl. dat bedrijven hun zoektocht naar nieuw personeel vooral uitstellen om plots bedient te willen worden. Een cafetaria is er niets bij.

Voorlopig zit ik in een vrije val, de bodem nog niet geraakt. Een vacuüm in het leven. Het kan overigens ook een blender zijn, gezien de vele nieuwe ervaringen die ik heb mogen meemaken. Want de bakens verzet en dan blijkt er veel meer mogelijk en hele leuke banen in het verschiet. Nu moet ik enkel nog anderen zien te overtuigen, en daar is vast wat tijd voor nodig.

Binnenkort maar een wijkje nemen. Lekker een ommetje, even de benen strekken, borst vooruit en neus in de wind. Ik hoop dat de Sociale Dienst één van mijn vaste adressen gaat worden, dan zit ik voorlopig gebeiteld.

Begin van deze serie: De American Dream