Er was eens...

Toen ik wat jaren geleden tijdens het traplopen pardoes tegen de spreekwoordelijke handschoen van Mohammed Ali aanliep, de sterrenpracht in al zijn glorie voorbij schoot en ik al wankelend naar lucht hapte, drong het tot mij door dat ik roofbouw op mijn lijf had gepleegd. Sporten is voor dommen, mijn aangeboren atletische lichaam had daar geen tijd voor. En ik had overigens van alles al eens uitgeprobeerd, van ballen, bikes tot aan waterballet. Ongetraind bleek ik iedere keer de derde plek met gemak te kunnen scoren. Dus waarom zou ik mij druk maken voor wat klatergoud of een zilverling.

Toch maar een afspraak met mijn nichtje gemaakt, want die doet iets in sport. Op het voorafgaande intakegesprek bleek het antwoord op de vraag 'wat doet u het liefst?' niet het goede antwoord 'meelallen op een barkruk in het enige rookcafé van Haarlem' te zijn. Jammer, want ik zong er altijd naar lieve lust mijn longen uit het lijf.

Op naar de conditietest, 9 minuten peddelen op een nepfiets. Dat moet een makkie zijn want doorgaans loop ik in 11 minuten de coopertest. Halverwege de test brak het klamme zweet mij uit. In mijn beleving moet iemand stiekem een dynamo – die de complete wereld van stroom voorziet – tegen het vliegwiel van de hometrainer hebben aan gezet. Na 6 minuten hield ik het verzuurd en uitgeput voor gezien. Hoogtijd voor een trainingsplan want er was vooral iets niet ...conditie.

Jaren later blijk ik na een intensief programma, en met gaandeweg de nodige schema aanpassingen, nog steeds geen toptalent. Maar vertil tegenwoordig gerust honderden kilo's en neem traptreden per twee. Hoewel het bankhangen met een natje en een droogje nog steeds aan mij is besteed.

Mijn nichtje doet nog steeds iets in sport, of sterker nog ze ademt sport. Vorige week (1 en 2 december) werd ze middels een spoor van broodkruimels naar de Efteling gelokt. Daar was namelijk het tweejaarlijkse Sportmedisch Wetenschappelijk Congres van de Vereniging voor Sportgeneeskunde (VSG). Daar komen allerlei specialisten samen om thema's uit te diepen en moeilijke dingen te bespreken. Vast vooral saaie mannen in witte jassen. Dus de organisator zal gedacht hebben 'laten we het in ieder geval door de lokatie een beetje opleuken'.

Na twee dagen kwam het hoge woord in sprookjesland eruit, en het schudde iedereen wakker. We blijken namelijk een Haarlems toptalent in ons midden te hebben. Nee geen nieuwe Yvonne of een vrouwelijke equivalent van Dennis, het zit hem niet in de meter, de tijd of de worp maar in de mogelijkheid tot een topscore. Want Sharon is door de bollebozen uitgeroepen tot Sportfysiotherapeut van het jaar 2011.

Een toppertje die vooral sporters op weg naar hun persoonlijk record behoedt voor schade en/of weer op het juiste spoor zet, en hun blessures tot een minimum weet te beperken. Was ik even in goede handen. Daar durf ik dus gerust wel mijn nek voor uit te steken en aan te bevelen. Dus heb je ook een breuk in je sportcarrièrre of een dip in je reizende sterrendom, dan moet je haar zeker eens consulteren.