Gepubliceerd op Dichtbij.nl/Kennemerland
Voorheen pakte ik de bus enkel als er geen Bob voorhanden was. Tegenwoordig maak ik, net als in mijn tienerjaren, weer regelmatig gebruik van het openbaar vervoer. En ik moet zeggen, dat ziet er heden ten dage best fraai uit. Niet meer van die lompe rijdende containers waarin het altijd te warm en vochtig, of juist weer veel te koud was. Nee ruim, schoon en zelfs op tijd.
Vind het wel voor de chauffeurs spijtig. Hebben ze zo'n mooie bus met alle toeters en bellen erop en eraan, mogen ze zelf haast niets meer doen. Althans, meer dan een beetje sturen, enkeltjes verkopen en vriendelijk zitten zijn, zie ik ze niet doen. Vroeger mochten ze naast een arsenaal kaarten verkopen, met dito muntjes schuiven en aan hun mini-kassaatje draaien, ook nog eens in een stoere microfoon de haltes brommen. Dit laatste wordt nu middels een vriendelijke vrouwenstem strak door de computer gecomponeerd.
Mijn oog viel op een blauw ding op het raam. Voorin de bus, waar je zowel voor als achteruit kan reizen. Net wat je voorkeur heeft in het gezellige zitje voor vier. Vroeger zat hier een sticker op het raam met de boodschap in de trant van of je de stoel voor de minder valide medemens wilde vrijhouden/maken. Ik drukte op de stopknop eronder en op de blauwe schotel lichtte groene led-lampjes op. Vreemd.
Voorheen pakte ik de bus enkel als er geen Bob voorhanden was. Tegenwoordig maak ik, net als in mijn tienerjaren, weer regelmatig gebruik van het openbaar vervoer. En ik moet zeggen, dat ziet er heden ten dage best fraai uit. Niet meer van die lompe rijdende containers waarin het altijd te warm en vochtig, of juist weer veel te koud was. Nee ruim, schoon en zelfs op tijd.
Vind het wel voor de chauffeurs spijtig. Hebben ze zo'n mooie bus met alle toeters en bellen erop en eraan, mogen ze zelf haast niets meer doen. Althans, meer dan een beetje sturen, enkeltjes verkopen en vriendelijk zitten zijn, zie ik ze niet doen. Vroeger mochten ze naast een arsenaal kaarten verkopen, met dito muntjes schuiven en aan hun mini-kassaatje draaien, ook nog eens in een stoere microfoon de haltes brommen. Dit laatste wordt nu middels een vriendelijke vrouwenstem strak door de computer gecomponeerd.
Mijn oog viel op een blauw ding op het raam. Voorin de bus, waar je zowel voor als achteruit kan reizen. Net wat je voorkeur heeft in het gezellige zitje voor vier. Vroeger zat hier een sticker op het raam met de boodschap in de trant van of je de stoel voor de minder valide medemens wilde vrijhouden/maken. Ik drukte op de stopknop eronder en op de blauwe schotel lichtte groene led-lampjes op. Vreemd.
Als nieuwsgierig mens ging ik thuisgekomen op zoek op de Connexxion site naar de werking van dit wonderlijke mechaniek. Er was niets, nada, noppes aan informatie te vinden. Met veel moeite de vraag aan de klantenservice voorgelegd. De automatische bevestigingsmail repte over 15 werkdagen respons tijd. Het werden er gelukkig maar 5.
De knop is voor invaliden. Maar het product blijkt volgens de klantenservice te goed te werken. Bij de minste aanraking wordt het systeem – veelal onbedoeld dus – geactiveerd. Dit heeft de organisatie maar doen besluiten om de blauwe knop buiten werking te stellen of zelfs geheel te verwijderen. Dit roept bij mij allerlei vragen op: wat komt daar dan voor terug? En hoezo die blauwe kleur eigenlijk, is dat soms de kleur van zwangeren, invaliden en zeevarenden? En wat doen die groene enge lampjes? Weet de chauffeur hiervan? Waar is de info überhaupt te vinden?
Om eerlijk te zijn snap ik de logica van het hele systeem niet. Misschien moet ik ook niet overal met mijn vingers aanzitten. "Kijken doe je met je ogen" zei mijn moeder altijd al. Toch kon ik het onlangs weer niet laten. Bij de nieuwe haltepaal van het R-Net riep een roestvrijstalen knop aan de zijkant mij glimmend toe. "druk mij". En daar was ze weer, die vriendelijk computervrouw. Ritmisch begon ze uit een verborgen speaker de informatie op te noemen.
De knop is voor invaliden. Maar het product blijkt volgens de klantenservice te goed te werken. Bij de minste aanraking wordt het systeem – veelal onbedoeld dus – geactiveerd. Dit heeft de organisatie maar doen besluiten om de blauwe knop buiten werking te stellen of zelfs geheel te verwijderen. Dit roept bij mij allerlei vragen op: wat komt daar dan voor terug? En hoezo die blauwe kleur eigenlijk, is dat soms de kleur van zwangeren, invaliden en zeevarenden? En wat doen die groene enge lampjes? Weet de chauffeur hiervan? Waar is de info überhaupt te vinden?
Om eerlijk te zijn snap ik de logica van het hele systeem niet. Misschien moet ik ook niet overal met mijn vingers aanzitten. "Kijken doe je met je ogen" zei mijn moeder altijd al. Toch kon ik het onlangs weer niet laten. Bij de nieuwe haltepaal van het R-Net riep een roestvrijstalen knop aan de zijkant mij glimmend toe. "druk mij". En daar was ze weer, die vriendelijk computervrouw. Ritmisch begon ze uit een verborgen speaker de informatie op te noemen.
Hé gezellig, zo samen bij de paal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten