Gevulde doos

Mijn zoektocht naar een baan neigt zoetjes aan naar brief nummer 100. Het voorportaal van de voedselbank is reeds inzicht, het boodschappenkratje staat vast in de gang klaar. Daar waar ik vorig jaar nog gemiddeld met 99 mededingers te maken had – soms aan de eindstreep rook – lijkt het zich nu te hebben verveelvoud. Op sommige vacatures komen wel 500 reacties. En dan zoeken 'ze' vaak nog een duizendpotige specialist. Kansloos voor een senior generalist – goed in alles een beetje – zoals ik. De vriendelijke standaard afwijzingen kan ik ondertussen dromen.

In eerste instantie voelde het nog als een persoonlijke afwijzing, maar gaandeweg het proces weet ik wel beter. Veel sollicitanten krijgen niet eens een reactie retour, zelfs niet geautomatiseerd. Dus dat is voor mij al pure winst. Toen ik nog die functie bekleedde zorgde ik altijd voor een net briefje of mail, een reactie is een kleine moeite maar een groot gebaar van intermenselijkheid.

Dozen vol post van potentiële kandidaten komen er bij de afdeling P&O binnen, dat wordt dus vlot shiften. Eerlijk is eerlijk, had ik zelf ook gedaan als HR-emmer. Het is dus zaak om op de juiste stapel terecht te komen. En ik moet zeggen de brieven die ik ludiek in elkaar heb gestoken bleken vaak bulls-eye, om later helaas alsnog weg te zakken. Ergens doe ik blijkbaar iets verkeerd of er is er altijd net ééntje beter.

Opzoek dan maar naar een andere strategie. 'Netwerken' roept de één, 'twitter en linkedin je suf', roept de ander. 'Doe vrijwilligers werk of ga desnoods in een praatgroep'. 'Je moet jezelf verkopen', ja fuck ik ben een ambachtsman van origine. Denken en doen en volgens afspraak, was altijd mijn credo. Misschien kan ik beter verhuizen naar Indië, altijd gezellig druk en warm. Social Media gaat daar nog ouderwets door de kartonnen muren.

Over dozen gesproken …in ons winkeliers gezin hadden we er daar genoeg van, leveranciers liepen af en aan en wij staken als kids de nodige handjes uit de mouwen. Zo ging dat, gewoon meewerken vanaf jongs af aan. Met de overgebleven lege dozen wisten wij ons altijd kostelijk te vermaken. Boomhutten, kastelen en glijbanen bouwen… en ook de poes vond het altijd reuze leuk. De Homo Ludens (de spelende mens - red.) heeft mij gelukkig nooit meer verlaten.

Mijn inventiviteit bracht mij na de zoveelste afwijzing – ditmaal van een kringloop bedrijf – op de volgende inval: Toen ik weer eens jarig was – dat schijnt met een zekere regelmaat terug te keren – besloot ik alles al te hebben en niets meer te vragen. En toen kreeg ik naast de gebruikelijke boekenbon een DVD met het nieuws uit mijn geboortejaar. Hoewel je er verder geen drol aan hebt is dat toch best leuk.

Nou schijnen de Kringloop magazijnen, naast het huishoudmeuk, vol te liggen met overjarige LP's en boeken. Een commerciële flits (ik wist niet dat ik het in mij had) schoot er door mijn hoofd. Verzamel op jaar geselecteerde meuk, wat boeken en LP's en je hebt een fantastisch cadeau voor de jarige job. Een revival flashback in hard- en softwaar. En door de toegevoegde belevingswaarde kan je er nog een redelijke prijs voor vragen. Ondanks de afwijzing heb ik het gemaild en ze vonden het een bijzonder idee. Nou de uitvoering nog.

Ze hebben alles al in huis ze moeten enkel nog een passende doos zien te vinden. Maar die kunnen ze eventueel gewoon online bestellen bij Doosopmaat.nl. Worden ze nog geholpen door een vriendelijke dame. Oké ze is niet echt maar een product van Webspeaking uit Haarlem, heeft toch wel iets. (hé sluipreclame, zou dat wellicht iets opleveren ;-) Misschien moet ik nogmaals bij ze solliciteren, ditmaal als dozenvuller …dat moet ik toch wel volop kunnen?