Zonder plasstop

Gepubliceerd op Dichtbij.nl/Noord-Kennemerland

In de Brinkmann passage (de lelijkste plek van Haarlem), leek de bios in de kelder van het complex wel een bedompte grot. Een hol waar je niet voor je plezier heenging – of je moet van horror movies houden – maar omdat het niet anders kon. Grote bioscopen gingen in de jaren '80 ten onder en de videomachine kwam op. Kleine filmzaaltjes waren toen vast een soort van overlevingstactiek.

Misschien is het een hedendaagse trend of het komt door de nieuwe grote Pathé bioscoop, waar Haarlem onlangs mee verrijkt is, ik ga in ieder geval steeds vaker naar de bioscoop. Ondanks dat je voor een paar digitale euro's vanuit de thuisbank bijna live op iedere filmset kan meekijken, is het leuker en komen sommige films nou eenmaal op een groot scherm beter tot leven.

Zo ben ik onlangs naar twee epische films geweest. Beide langer dan normaal – dus een goede voorbereiding noodzakelijk. Plasstop vooraf en brood mee voor onderweg. De eerste film was 'Cloud Atlas', een zit van bijna 3 uur (172 min). Met de auto ben je dan Nederland al ruim uit.

Een prachtige film. Nou mag dat ook wel met een budget van 100 miljoen. Langzaam aan wordt het publiek het abstracte reïncarnatie concept ingezogen. Met multi rollen voor de diverse top-acteurs zoals Tom Hanks en Halle Berry. Waarschijnlijk om de ziel overgangen naar de diverse tijdsframes te verduidelijken. Ik vond dat laatste vooral verwarrend. Mocht ik een terugkerende ziel bezitten dan zou ik juist liever in een ander lichaam terugkeren. Ook al merk je daar zelf waarschijnlijk geen fuck van. Uiteindelijk vond ik de beelden mooi maar de film vooral traag. Er circuleren al geruchten op internet dat de film de flop van de eeuw is. En om eerlijk te zijn wil hij bij mij ook niet echt indalen. Hij maakte niet die inzichtelijke indruk als bijvoorbeeld de Matrix-I, terwijl beide films van dezelfde makers zijn.

De tweede was een stuk korter: 'Life of Pi' (127 min) Dat is goed te doen. De hele setting doet in het begin een beetje cult-achtig filmhuis aan. Even doorbijten. Ook hier zijn de beelden meer dan mooi. En eindelijke eens een film waarbij het 3D effect goed is uitgediept. Zelfs de kleuren worden er nu eens niet door verkracht. Minpuntje vond ik de door de computer geanimeerde dieren, de beelden waren anders nooit zo te maken. Ze leken, op een enkele onnatuurlijke beweging na, best levensecht. Een kniesoor die daar op let.

Veel belangrijker is het dat het verhaal goed gelaagd in elkaar zit. Pas aan het eind kwam het aha moment en viel alles op zijn plaats. Zo zien we het graag. De hoofdpersoon leek alles wat hem houvast gaf te gaan verliezen, inclusief zichzelf. De oermens, het beest in ons, neemt onder extreme omstandigheden het roer over. De worsteling die het laagje chrome aan beschaving dan moet maken, wordt in deze film prachtig verbeeld. De flexibele geest overwon en instinct verdween weer geruisloos in het onderbewustzijn.

Of je nou van mooie beelden of een goed verhaal houdt, een must see movie.