Op en neer naar ...Groningen

De afgelopen week was ik als stadsnomade even een paar dagen er tussenuit. Naar een hippie huisje van vrienden. Gelegen onder de rook van de stad, in de provincie waar – zoals de plaatselijke regio marketeers beweren – niets boven gaat ...Groningen.

Volgens Tom – die constant met zijn wijsneus tegen de voorruit zat – is de snelste route vanuit Haarlem onderlangs via de A28 recht omhoog richting het hoge Noorden. Saai, supersaai, de westroute is tienmaal leuker. En daarnaast geeft de afsluitdijk hetzelfde vakantie gevoel als de tolpoortjes van de route du soleil.

Toch blijft het vreemd, daar waar men er elders niets van heeft om twee uur te rijden voor een filmpje, boodschappen of werk, is het in de geest van een randstedeling een hele trip naar verwegistan. Eenmaal daar valt het uiteindelijk altijd wel weer mee. Op de dijk met warp-2 de Friese nevel nog even door, en dan ben je er al bijna.

Verschil moet er zijn
De kleuren van het huisje schreeuwden ons tegemoet en stonden in schril contrast met de rest. Vast overcompensatie van onze vrienden. Aan ruimte in dit platland overigens geen gebrek. Met zijn uitgestrekte landerijen is het net Frankrijk, maar dan anders. Tijdens een uitstapje naar Drenthe viel het verschil tussen beide provincies echter sterk op. Het zal vast in de zilte grond zitten dat er in Groningen niet alles wil groeien.

Geboren terpbewoners, zwijgzame robuuste mannen en vrouwen zullen zich er best thuis voelen, en je krijgt er best veel huis voor weinig geld. Het strand van Delfzijl is niet groter dan een oksel en de rest van de provincie randen wordt door asfalt bij elkaar gehouden. Geen kraak of smaak. Alhoewel het meest noordelijke puntje van Nederland – de Eemshaven, met zijn bootjes, industrie en windmolentjes – wel een beetje aan IJmuiden deed denken. Toch nog een beetje thuiskomen.

Plofogen en uitstulpsels
Pieterburen kunt u overslaan. Die jankerds zitten je met hun plofogen enkel maar aan te staren. Interactie met die rolmopsen 0,0 ...geen drol aan. Ook hier geen strand te zien, ook al doet de commercial je anders vermoeden. Appingedam is een soort mini Venetië van het Noorden en best aardig. Volgens de horeca uitbater – waar we het aan vroegen – vooral bekend vanwege zijn hangende keukens. Even hoopte ik op een woonboulevard maar het bleken houten uitstulpsels op de grachtwoningen te zijn.

Ook in Slochteren, waar toch ons nationaal product van dinoscheten en verrot turf – de gaswinning dus – vandaan komt, was niets te zien van deze overactiviteit. Jammer, gemiste kans. Ons bezoek was kort en krachtig, het weer zat niet mee en we hadden het snel gezien. De kortste route van Tom leiden ons via pontjes over Friese sloten, terwijl deze met een ferme sprong ook wel waren te nemen.

Daar waar de Groningers ons met een soort mislukte Afrikaanse vlag uitzwaaiden was de rest van de route met oranjelinten uitgestippeld. En tot mijn verbazing was bij thuiskomst de hele stad uitgelopen. Daar kan een mens toch enkel maar blij van worden :-)