Houtmanpad

Haarlem - gepubliceerd 27 aug 2011 op Dichtbij.nl


Je hebt van die plekken, binnen of nabij de stedelijke omgeving, die je binnen een split second het verleden doen binnen treden. In het geciviliseerd en vooruitstrevend Nederland is eigenlijk elke cm wel door mensenhanden beroerd en herschikt. Het is dan best wel wonderlijk om zo nu en dan locaties te treffen waar je het gevoel krijgt dat het altijd al zo is geweest. Het Houtmanpad in Haarlem is zo'n plek. Een kronkelig schelpenpad, een verbinding over het voormalige veen tussen de Haarlemse duinrichel en de Bloemendaalse duinen.

Het 800 meter lange Houtmanpad is echter in de top 10 van herstructureer plannen beland, en de Provincie Noord-Holland heeft er al vast een slordige 2,4 miljoen euro voor gereserveerd. In hun visie zou het een ontbrekende schakel zijn in het netwerk van fietsverbindingen en daarnaast van invloed zijn op de keuze om met de fiets of de auto richting de kust te gaan. En dus moet er volgens het voorlopige ontwerp een geasfalteerd fietspad naast en gedeeltelijk op (er is namelijk ruimte gebrek) het huidige voetpad komen.

Het Houtmanpad wordt vaak door fietsers uit de omgeving gebruikt. Die moeten, om niet in de sloot te belanden, met enige behendigheid over het smalle kruip-door-sluip-door pad manoeuvreren. Er zal dus voor groot gebruik grondig aan de situatie moeten worden gesleuteld en verbouwd. Uiteraard gaat dit ten kosten van het huidige karakter. Het verschil in snelheid tussen rollend en lopend verkeer zal toenemen en de overlapping in het plan zullen een veelvoud aan conflictpunten gaan opleveren. Het is vragen om moeilijkheden en ik zie mijn geest al dwalen hoe je al kuierend door aanstormende wielrenners, pedaalstampende puberjeugd of door een actieradius vergrotende brommobiel wordt geplet. Dit vormt natuurlijk in de bestuurlijke visie de opmaat om nog meer breekwerk te gaan verantwoorden.
Op zomerse dagen zal het fietsverkeer richting strand best wel pieken, maar waarom die per se via deze route zouden moeten, is mij een raadsel. Er zijn namelijk voldoende alternatieve routes met prachtige aansluitende fietspaden en doorgangen in de nabijheid. Daarnaast zou ik eerder de fietsenstallingen in Haarlem en de uitstekende strandbus en treinverbinding promoten.

Het is een onzalig plan. Boze tongen beweren overigens dat het fietsgebruik rond de breng- en haaltijden sinds de komst van een lagere school en kinderopvang drastisch is toegenomen. De invulling van die twee moeizaam te bereiken gebouwen, is er dankzij toenmalig GroenLinks wethouder Ruud Grondel zo gekomen. Diezelfde partij blijkt nu een groot voorstander van dit nieuwe fietspad te zijn. Daarnaast zou het mij niet verbazen dat die omwonende voorstanders – verenigd in de wijkraad en werkgroep – vooral uit DiWi's (Dubbel-inkomen-With-kids, en vast een bakfiets) zouden bestaan. Het komt mijns inziens allemaal net even te mooi uit.

Mij bekruipt in ieder geval het gevoel dat bestuurlijke kronkels weer eens iets gaan stuk maken. Hoewel vooruitgang en moderniteit mooi en vast noodzakelijk zijn, word ik van sommige dingen enkel maar weemoedig ...waarom kunnen 'ze' sommige dingen nou niet gewoon laten zoals ze zijn, zucht.

Buiten gebruik, excuses voor het ongemak.

Ik heb een voorliefde voor het individuele transport. Gemotoriseerd rollend, op eigen kracht of desnoods lopend. Zolang ik maar de keuzevrijheid heb over hoe van A-naar-B te komen, en hoe vaak ik tussentijds stop of mijn route verleg. Collectief vervoer is niet zo mijn ding en komt dan ook niet zo vaak voor. En als ik er al eens gebruik van maak is het iedereen keer weer door veranderingen een hele ervaring. 

Zoals iedereen wel weet is de aloude papieren strippenkaart inmiddels verdwenen, dus voor het gemak heb ik maar ov-chipkaart – een pasje te grote van een creditcard – aangeschaft. Geen abonnement of een gepersonaliseerde versie, maar een anonieme. Want 'men' weet al genoeg van mij, en georganiseerde databases zijn relatief lek.

Het gaat net als met de banken: eerst kon je nog met je zuurverdiende harde muntjes bij ze terecht. Toen kreeg je als dienstverlening zo'n handig plastiek kaartje in je mik. Om vervolgens helemaal afhankelijk te worden van die virtuele wereld, of als een outcast met je kraaltjes en spiegeltjes helemaal van het systeem te worden buitengesloten. Tja, wat is dan de keuze.

De ov-chipkaart werkt als een plastiek portemonneetje, je moet hem zelf steeds van voldoende saldo voorzien. Dit kan via internet of bij een oplaadstation. Het eerste is bij de anonieme kaart geen optie dus rest de tweede mogelijkheid. De dichtstbijzijnde oplaadstations zijn voor mij bij de Bruna 5 km off-route, en bij een NS station die door de tamelijk onveilige ligging een uitstekende skimplek biedt. Ik zal er dus op uit moeten of onderweg tegen een handige laadstek op moeten lopen.

Maar wacht, ook in de bus zelf kan je terecht. Hobbelende en slingerend kan je dan met je hele hebben en houwen je pasjes trekken en de oranje kast bedienen. Je moet er wel enigszins atletische en standvastig voor zijn en het zal dus in de praktijk niet voor iedereen zijn weggelegd. Daarnaast moet je eerst inchecken en daar uiteraard nog voldoende saldo voor moeten hebben.

Had die mevrouw vandaag voor mij even pech, geen slado meer en in de vorige bus was het oplaad apparaat defect. Dus vroeg ze vriendelijk aan de buschauffeur of ze even mocht opladen om daarna in te checken. Niet dus, want Connexxion houdt er strikte regels op na. Mevrouw kon eerst een los duur enkeltje kopen. Met keiharde muntjes, dat dan weer wel. Weer een illusie armer en een ervaring rijker.

Ineens begreep ik de populariteit van al die fietsen met hulpmotor, de zogenaamde e-bikes. En nou maar hopen dat op termijn daar ook niet een plastiek kaartje voor gaat komen.

Van de plank gerukt

Hebben jullie dat nou ook, dat je meerdere boeken tegelijkertijd leest. Ik bedoel natuurlijk niet letterlijk maar dat je ze in dezelfde periode consumeert en door elkaar heen tot je neemt. Sommige boeken boeien dusdanig dat ik er binnen no-time doorheen vlieg, terwijl andere exemplaren er met tussenpozen – van plank op en plank af – er wel een jaar en langer over kunnen doen voordat de laatste bladzijde in zicht komt.


Recent afgesloten: 

Wij zijn ons brein – Dick Swaab 
Een kleine 500 pagina's tellend boek 'Wij zijn ons brein' van Dick Swaab. Een levenswerk, althans! Ik kon in eerste instantie de rode draad niet in ontdekken, totdat ik er achterkwam dat het vooral een bundeling van columns betrof, die wel degelijk een ruime tijdspanne overzien en de opgedane wijsheid belichten. Dick Swaab is een neurowetenschapper die zijn sporen heeft verdient. En hoewel het boek een beste pil lijkt is het voor de leek interessant en best goed te doen.


In de tussentijd gelezen: 

Society 3.0 – Ronald van den Hoff
Een lekker leesbaar boek, in twee weken uit. Het begint met lekker schoppen tegen de gevestigde orde om daarna uit te weiden over de maatschappelijke herverdeling die er schijnbaar en vooral door internet aan zit te komen. Het eindigt een beetje zweverig met een schets van allemaal lekker ieder op zijn eigen eilandje doch samen co-creating. Wat de mens die dit allemaal niet kan behappen met dit concept moet is mij vooralsnog een raadsel.

Tussendoor:
Huid en Haar – Arnon Grunberg
Wat een rare vent moet die Grunberg zijn. Hoewel ik mij aardig met de hoofdpersoon kon identificeren (hmm, tijd voor zelfreflectie) er aardig wat spitsvormigheid en tekstuele hoogstandje in te vinden zijn, bekroop mij vooral het gevoel: hoe ziek moet een mens zijn om dit soort gereutel te verzinnen en te publiceren. Uitgelezen en gauw opgeborgen, en dat gevoel is misschien wel mijn redding. 




Nieuw op de bank:

 
De vrije wil bestaat niet – Victor Lamme
Een boeiend boek die een beeld schertst dat onze beschaving nog dunner dan dun is. Bij de beesten af. Marvin Minsky beschreef het eigenlijk in de vorige eeuw al: het poppetje in ons hoofd – die de indruk wekt dat we in control zijn – is er enkel om ons die illusie te verschaffen en te behoeden dat we niet met de beschikbare rekenkracht beserk gaan. Het is grappig te lezen dat we vooral op een automatische piloot blijken te lopen en achteraf het verhaal invullen. En dan ben ik nog niet eens op de helft van het boek... zou het lezen eigenlijk wel nut hebben ;-)



Op de plank:

Het karakter van China – Cecilia Lindqvist
In dit boek wordt naast het beschrijven van allerlei sociaal culturele wetenswaardigheden gaande weg de oorsprong van de Chinese tekens uit de doeken gedaan. Het blijken vooral een soort striptekeningen te zijn die in de tijd strakker en abstracter zijn geworden. Als je het weet kan je er soms iets dergelijks als 'een mannetje met hond' in ontdekken, maar meestal is het niet te doen. De meeste tekens zijn dan ook opgebouwd uit allerlei figuren en door de verschillende combinatie is het vaak niet enkel een nuance verschil maar zelfs een heel ander verhaal.

Denken en Spreken – Flip G. Droste  
Taai zo niet saai boek, niet door te komen. Wetenschappelijk geënt vanuit het Nederlandse taalgebied. Wellicht wel leuk te lezen dat je gedachte wereld sterk beïnvloed wordt door de taal waarin je bent opgegroeid. Er zijn maar een paar hoofdstromen die de talen vormen, eigenlijk ontlopen ze elkaar helemaal niet zo. Naast verschil in grammaticale opbouw is de uitdrukkings bibliotheek bij de enne wat ruimer dan bij de andere. Dat doet mij overpeinzen wat een schrale taal dan eigenlijk doet met iemands kijk op de wereld. Maar misschien is dat juist wel een verrijking die duidelijkheid schept. 

In de mand:

En dan heb ik nog wat in de wacht liggen zoals 'Geheime codes' van Paul Lunde; een boek over de de Big Bang; Griekse mythologie en de geschiedenis van de Filosofie. Shoppen bij de Slegte e.d. wordt nog eens de doodstaak aan mijn rust. Boeken, ze zouden verboden moeten worden.