Ik heb een voorliefde voor het individuele transport. Gemotoriseerd rollend, op eigen kracht of desnoods lopend. Zolang ik maar de keuzevrijheid heb over hoe van A-naar-B te komen, en hoe vaak ik tussentijds stop of mijn route verleg. Collectief vervoer is niet zo mijn ding en komt dan ook niet zo vaak voor. En als ik er al eens gebruik van maak is het iedereen keer weer door veranderingen een hele ervaring.
Zoals iedereen wel weet is de aloude papieren strippenkaart inmiddels verdwenen, dus voor het gemak heb ik maar ov-chipkaart – een pasje te grote van een creditcard – aangeschaft. Geen abonnement of een gepersonaliseerde versie, maar een anonieme. Want 'men' weet al genoeg van mij, en georganiseerde databases zijn relatief lek.
Het gaat net als met de banken: eerst kon je nog met je zuurverdiende harde muntjes bij ze terecht. Toen kreeg je als dienstverlening zo'n handig plastiek kaartje in je mik. Om vervolgens helemaal afhankelijk te worden van die virtuele wereld, of als een outcast met je kraaltjes en spiegeltjes helemaal van het systeem te worden buitengesloten. Tja, wat is dan de keuze.
De ov-chipkaart werkt als een plastiek portemonneetje, je moet hem zelf steeds van voldoende saldo voorzien. Dit kan via internet of bij een oplaadstation. Het eerste is bij de anonieme kaart geen optie dus rest de tweede mogelijkheid. De dichtstbijzijnde oplaadstations zijn voor mij bij de Bruna 5 km off-route, en bij een NS station die door de tamelijk onveilige ligging een uitstekende skimplek biedt. Ik zal er dus op uit moeten of onderweg tegen een handige laadstek op moeten lopen.
Maar wacht, ook in de bus zelf kan je terecht. Hobbelende en slingerend kan je dan met je hele hebben en houwen je pasjes trekken en de oranje kast bedienen. Je moet er wel enigszins atletische en standvastig voor zijn en het zal dus in de praktijk niet voor iedereen zijn weggelegd. Daarnaast moet je eerst inchecken en daar uiteraard nog voldoende saldo voor moeten hebben.
Had die mevrouw vandaag voor mij even pech, geen slado meer en in de vorige bus was het oplaad apparaat defect. Dus vroeg ze vriendelijk aan de buschauffeur of ze even mocht opladen om daarna in te checken. Niet dus, want Connexxion houdt er strikte regels op na. Mevrouw kon eerst een los duur enkeltje kopen. Met keiharde muntjes, dat dan weer wel. Weer een illusie armer en een ervaring rijker.
Ineens begreep ik de populariteit van al die fietsen met hulpmotor, de zogenaamde e-bikes. En nou maar hopen dat op termijn daar ook niet een plastiek kaartje voor gaat komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten