De koek is op

Gepubliceerd op Dichtbij.nl/Zuid-Kennemerland

Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik ben die pratende pakken meer dan zat. Dat hele tijdsgewricht waar we op het moment in zitten draait niet om geld – ook al mekkeren ze daar constant over – maar om het gebrek aan vertrouwen… het is volgens mij een sociale crisis. 

Je kan er niet omheen, de verkiezingen komen er aan. 12 september aanstaande mogen we weer naar de stembus om met een rode potlood of een ferme druk op de knop te kiezen voor de zetel verdeling van de Tweede Kamer. De wetgevende macht in ons kikkerlandje, althans een deel daarvan.

En om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ik weet het niet meer, 'ze' hebben het wat mij betreft verbruid. Als een zogenoemde zwevende kiezer ben ik uiteindelijk ergens in de woestijn gecrashed. Hoewel de plicht in de verte roept overweeg ik zwaar om de gang naar het stembureau niet te gaan maken en ditmaal maar eens het hele circus aan mij voorbij te laten gaan.

En wat valt er te kiezen: politieke partijen gebaseerd op religie vallen bij mij pertinent af, rechts heeft zijn kans gehad en er een rommeltje van gemaakt, het midden blijft maar dingen roeptoeteren die ze niet kan waarmaken en de extreme flanken zijn gewoonweg eng. Hoewel democratie de beste keuze uit slechten is, is de lust om te kiezen mij vergaan. Ik heb er geen vertrouwen meer in.

Het vertrouwen is dan ook behoorlijk beschaamd. Overstelpt door informatie moeten 'we' overal maar verstand van hebben en over van alles mee kunnen praten. Een mening over elke gedraaide drol. Terwijl ik juist voor veel zaken afhankelijk ben van professionals en deskundigen. En daar is het mis gegaan.

Ik wil gewoon een leuke baan en een fatsoenlijk dak boven mijn hoofd, een leven de moeite waard binnen de gemeenschap. Helaas blijken er allerlei wolven in de groep rond te lopen die zich voordoen, en vaak ondersteund door de zittende macht, als goedwillende schapen. Kaalgeplukt ben ik er nu wel een beetje klaar mee. Het bestuurlijke systeem is aan vernieuwing toe.

Zolang er geen democratie 2.0 is ga ik gewoon niet meer stemmen …dat zal ze leren. Zit ik gelijk wel weer met een ander dilemma: hoe maak je een goede proteststem? Thuisblijven, een blanco stem of juist het hele vel rood maken. Je moet er niet aan denken dat 'ze' alsnog de koek verdelen. De krakeling blijft wat mij betreft gewoon in de trommel tot er verse koffie wordt geserveerd.

Naar aanleiding van deze column was ik uitgenodigd voor Hollandse Zaken, kon ik er helaas niet bij zijn.

Haarlem onder constructie?

Aan een stad als Haarlem wordt constant gesleuteld, gesloopt en bijgebouwd. Voor noodzakelijk onderhoud en verfraaiing. Alhoewel over dat laatste de meningen sterk verschillen. Er wordt wel eens iets afgebroken waardoor bij tegenstaanders de nekharen rechtop gaan staan of anders wel vanwege wat er voor terugkomt. Ik noem bv de Spaarnekerk, de HBS aan de Raaks, het Station of bv de Toneelschuur.

Kan mij voorstellen dat als je 30 jaar aan de ander kant van de planeet hebt gezeten, je bij een bezoek aan je geboortestad een bevreemdend gevoel krijgt. Enerzijds herken je het stratenplan, de loop van de rivier, hier en daar een gevel …of toch weer niet. En als je er met je neus boven opzit, er wellicht iedere dag langskomt, je niet altijd de reden tot verandering inziet. 

Nou ben ik best wel moeilijk met wegdoen, maar ik moet zeggen dat ik de stad met al die bouwlust steeds mooier ga vinden. Het Raaks gebied, de oevers langs het Spaarne, rond de Grote Kerk en zelfs de herinrichting van het stationsplein lijkt de voormalige Oost-blokpanden op te lichten. Grijze borders, nieuwe rode klinkers en old-school lantaarnpalen – waarover we zelfs mochten meestemmen – maken de binnenstad aantrekkelijk en authentiek. Dat mag ook wel eens gezegd worden.

Hoewel de stormbaan op het Ripperdaterrein altijd bij het passeren lonkte ben ik er nooit aan begonnen. En nu mis ik hem, het Been wat er voor terug zou komen daarentegen weer niet. Die is vast naar de overkant gehopt om samen met General Cronjé in de autoluwe straat te shoppen. Mocht ie het centrum van de stad bereiken dan kan hij gelijk plaats nemen op de lege sokkel achter het station. Maar dan moet hij wel snel zijn want daar komt binnenkort dat oerlelijke kitschbeeld van Kenau met haar chaperon.

Als we de Kruisweg nog wat verder vervolgen dan komen we bij de brug over de Nieuwe Gracht. Het hele knooppunt is op de schop geweest en de brug zelf zit weer helemaal strak in de lak. Waarom ze die lelijke enkelbrekers op het trottoir van de brug hebben teruggeplaatst is voor mij een raadsel. Waar dienen ze voor? Is het een anti-parkeer hekje, trekt het die bolling in de brug of moet het soms voetgangers van de rijbaan houden. Ik weet het niet …wie het wel weet mag het zeggen. Ik vind ze in ieder geval foeilelijk en ergerlijk. Wat mij betreft de zaag er in.

Kan mij herinneren dat er ooit een verkiezing 'het lelijkste gebouw van Haarlem' heeft plaatsgevonden. En dat was best boeiend. Ben wel benieuwd wat jullie tegenwoordig van de stad vinden, welk gebouw of welke spot is lelijk of wat moet er juist behouden blijven, vertel?

Houden Haarlemmers wel van Jazz?

Gepubliceerd op Dichtbij.nl/Zuid-Kennemerland

De Grote Markt is Neerlands mooiste plein, althans dat zegt 'men'. En het is inderdaad best wel fraai. Was het in de Middeleeuwen nog Het Sant waar riddertoernooien plaatsvonden is het tegenwoordig de geplaveide place-to-be voor de regionale happening. Naast de gebruikelijke markten zie je er evenementen in allerlei soorten en maten voorbijkomen.

Zo was er twee weken geleden nog Haarlem Culinair. Ingeblikt in plastiek zeil en volgens kwade tongen voor een elitair genootschap. Ik weet het niet, ben er namelijk na de eerste keer voor de 17e keer op rij niet meer geweest. Ben allergisch voor betaalde smakeloosheid en lichtelijk claustrofobisch voor plastic fantastic.

Elk jaar schijnt er kritiek op het gebeuren te zijn en ook dit jaar snapte één van de organisators, Henny Leeflang, het gemor van een kleine duizend Haarlemmers niet …gaap. In tegenstelling tot anderen ben ik van mening dat de Grote Markt openbaar terrein is – van ons allemaal dus – en niet te huur voor welke besloten club dan ook. Ik wil over het plein vrij kunnen flaneren en als het een leuk feest blijkt misschien zelfs meedoen. Het opgeworpen argument 'glaswerk' voor hun bubbels en prik is kul, tegenwoordig is er bijna niet van echt te onderscheiden onbreekbaar materiaal te verkrijgen.

Vandaag begint Haarlem Jazz & more. Ja u leest het goed '& more'. Die organisatie heeft blijkbaar wel hun voelsprieten in de gemeenschap laten hangen. Want als er iets in Haarlem niet leeft dan is het wel Jazz. Dus heel verstandig worden door de kleine club Jazz liefhebbers de bakens verzet. Op diverse podia in de stad kan je genieten van een willekeur aan prachtmuziek. Voor ieder wat wils.

Wordt er in Spaarnwoude handig hergebruik gemaakt van de opbouw van Dance Valley om een week later Dutch Valley op hetzelfde materiaal te laten plaatsvinden. Bouwen en breken we in Haarlem eerst een de Culinair bubbel op om vervolgens twee weken later weer helemaal opnieuw te beginnen, handig. Hé meneer Leeflang, ik ruik een besparing op die noodzakelijke entree gelden! De weekmarkt verhuisd gewoon zoals wel vaker even naar de Zijlstraat en de Nieuwe Groenmarkt.

Het is overigens jammer dat de Botermarkt niet meer meedoet in de Jazz & more route. In het verleden heb ik daar menig bandje mogen aanschouwen. Ook recent was er weer een fantastisch bierproeverij op dit compacte pleintje. Dus het kan wel, zelfs met transparante bierpullen. Een horecabaas – laten we hem voor het gemak de Louis Amstrong van het plein noemen – wil wel, maar de plaatselijke weekmarkt zit in de weg.

Hadden ze er met de nieuwbouw aan de Raaks maar vast rekening mee gehouden. Want de Raaks naast het oude Postkantoor leent zich er mijns inziens als raar loos straatje prima voor om er een weekmarkt te parkeren. Maar wie weet voor de volgende editie volksvermaak: Jazz & more, culinair, bier en plezier.

Zwerfvuil

Gepubliceerd op Dichtbij.nl/Zuid-Kennemerland

Vroeger pleurde we gewoon alles in de gracht. Een eeuw later deden we dat in één grote bak, die dan weer net buiten de stad geleegd werd. Bergen van afval ontstonden er in het vlakke polderlandschap. Waar we overigens tegenwoordig dikke pret op hebben. Massaal dansen, skiën en zwerven we rond op de voormalige stortplaatsen: recreatiepark Spaarnwoude en landtong Schoteroog. 

Nu is afval scheiden de norm en voordat het bij de afvalverwerker belandt maken we eerst onze eigen molshopen. Op zaterdagochtend gaan we op pad naar de ecostraat en het milieuplein, om braaf alles in de juiste container te knikkeren. Hout bij hout, steen bij puin en oude meuk in de kraker. Als een kind kijk je gebiologeerd toe hoe het spul tot hapklare brokken wordt teruggebracht in de wonderlijke persmachine. Daarna nog even snel op het juiste moment met een nonchalante beweging het lichtgevende chemische spul strategisch bijschuiven. Alhoewel ik een schoon geweten heb voel ik mij toch altijd een beetje opgelaten bij deze actie.

Thuis struikel ik over een compleet logistiek proces. Groen, grijs, geel, overal een bak voor en uiteraard een plank voor papier en glas op kleur gesorteerd. Daarnaast natuurlijk oude batterijen en plastiek opzij leggen. Pimpelpaars word je er soms van. Ik combineer de uitvaart altijd met het boodschappen doen. Bewapend met tassen vol lege verpakkingen en een doos oud papier, op naar de super. Zul je altijd zien, is er afgelopen week ergens een mega fuif geweest. De sleuf grijnst je met een volle bek toe. Het stapelen langszij kan beginnen of is reeds volop aan de gang. De mars terug naar huis is natuurlijk geen echte optie.

De huidige hypermoderne ondergrondse afvalcontainers zijn computergestuurd (bouw er gratis breedband WiFi in en iedereen wil die duikboten zelfs voor zijn deur hebben). Voor de inlaadklep een persoonlijk pas – big brother loert vast mee – en tevens piepen ze draadloos naar de centrale door als ze er aan toe zijn om een boertje te laten. Binnen een dagdeel zijn ze vervangen door een verse. En dat is best fijn want jaren geleden was dat wel anders. Toen woonde ik in een flat met een eigen gemeenschappelijke open container. Velen van elders hadden blijkbaar een sterke band met ons, want vaak was hij al vol voordat ik in staat was om de eerste volle komo-zak over de reling van driehoog te kieperen.

Het is een goede zaak, het terugdringen van overbodige verpakkingen – ook al heb je naast een schaar er een hamer en een beitel voor nodig om ze te openen. Te veel troep is er al in het ecosysteem terecht gekomen. Op sommige stranden is de standjutter overwerkt en midden in de oceaan drijft een compleet plastiek eiland. Gelukkig maakt de ontwikkeling van bioplastiek grote stappen en wordt recyclen van papier tot aan mobiel steeds gewoner. Jammer genoeg hebben de koperstropers deze groeimarkt nog niet ontdekt anders waren de straten vast volledig schoon geweest.

Met zoveel mogelijkheden om van je rommel af te komen snap je toch niet waarom er nog altijd imbecielen bestaan die zonder blikken en blozen hun overtollig materiaal over de schouder werpen. Het zwerfvuil strandt in de kieren en richels van de stad om daar vaak lang te blijven. Wist u bijvoorbeeld dat een blikje fris er 50 jaar over doet om uit elkaar te vallen? Statiegeld is een mooi systeem, net als de vervuiler betaald. Sommige hardleerse wens je echter bewapend met een theezeefje naar een eiland in de plasticsoup. Misschien steken ze er wat van op ...en anders kunnen we ze altijd alsnog in de gracht duwen.

Bermmonument

Op de Dichtbij.nl/Haarlem vraag: vertel ons je Haarlemse ergernis kwamen diverse reacties. Tot mijn verrassing onder andere over bermmonumenten. Over wat? hoor ik u denken. U heeft ze vast wel eens gezien langs de kant van de weg of in de middenberm, meestal in de buurt van een kruispunt. U moet weten dat na 'inhalen', 'kruisen' de gevaarlijkste manoeuvre in het verkeer is. En daar gaat het wel eens mis, met grote gevolgen zoals een dodelijk afloop.

Vaak gaat het om jongeren en worden bermmonumenten door vrienden opgericht. Briefjes, een foto, knuffels en bloemen markeren de plaats waar het slachtoffer is verongelukt. Een manier om de vloedgolf aan emoties te uiten en grip te krijgen op een heftige ervaring. Nabestaande nemen daarna soms de verzorging over en houden het monument intact. Is dat erg? Ik kan mij er niet aan storen.

Volgens mij is het in Zuid-Kennemerland geen groot fenomeen. En gelukkig maar. We hebben hier een relatief veilig wegennet, met nagenoeg geen 80 km wegen zonder gescheiden rijbanen. Dat zie je buiten de randstad wel anders, daar struikel je nog wel eens regelmatig over een fragiel kruis. De enige markering die ik hier in de regio kon vinden was langs de Delftlaan, op een plek die je moet weten. Geen tekens maar een bloeiende plant staat langs de kant van de weg een herinnering levend te houden. Je bent er voorbij voordat je er erg inhebt.

Natuurlijk kunnen duidelijke tekens voor voorbijgangers confronterend zijn. Je kent de gebeurtenis niet, maar wordt in een split-second op de feiten gewezen. Misschien is het zelfs storend, als het een permanent karakter krijgt en je de route erlangs dagelijks moet nemen. Gaandeweg het leven draagt een ieder van ons wel één of meer kruisjes mee en rouwen wil je niet altijd delen. Zo ken ook ik plekken en adressen in de regio waar onwillekeurig mijn gedachte afdwalen. Markante punten waar herinnering aan ontvallen mensen bovenkomen als ik daar in de buurt kom. Daar heb ik überhaupt geen extra tekens voor nodig.

Misschien is het een idee om struikelstenen te installeren. Struikelstenen? Dat is een project ontstaan in Berlijn, en verbonden aan de tweede wereldoorlog. Wellicht is het concept breder te trekken. Ze doen mij een beetje denken aan de stenen van de vorige opknap ronde van de Haarlemse binnenstad, ter gelegenheid van het 750 jarig bestaan van de stad begin jaren negentig. Haarlemmers konden een steen adopteren en er een naam in laten graveren. Maandenlang heeft half Haarlem met zijn neus tegen het trottoir gedrukt gelopen, opzoek naar de eigen steen. Waar ze nu liggen mag Joost weten.

Laten we het maar een beetje subtiel houden, geen grote gebaren in het grijze Haarlem. Eigenlijk vind ik die bloemen wel een mooi idee. Moest aan het Herdenkingsbos denken. Laat nabestaande bijvoorbeeld eenmaal per jaar – op een autoloze dag – de kans krijgen om een mooie bloeiende struik langs de weg of ergens in de regio te planten. En uiteraard toezien op de verzorging ervan. En maar hopen dat de wegen niet al te fleurig worden want dan doen we wat verkeerd in de meest versteende stad van Nederland.