Gaat de groene scheg op de schop!

Gepubliceerd op Dichtbij.nl/Noord-Kennemerland

De Bosbeekschool in Santpoort-Noord wil nieuwbouw. Ja welke school wil dat nou niet. Begrijpelijk, enkel over de plannen is de omgeving niet helemaal te spreken. En daarom komt men bij elkaar.

Afgelopen dinsdagavond hield Stichting Santpoort een informatiebijeenkomst in t' Mosterdzaadje. De stichting is voor het behoud van landschap, cultuurhistorische waarden en het dorpskarakter van Santpoort en omgeving. Ja een hele mond vol. Maar blijkbaar niet helemaal zonder succes want het zaaltje was afgeladen. Het beloofde een prikkelende avond te worden.

Wat wil namelijk het geval: de Bosbeekschool voor basisonderwijs schijnt uit zijn voegen te groeien, althans dat beweert het schoolbestuur en de directie. En dus hebben ze hun oog laten vallen op het laatste resterende vrije grasveldje in het dorp – de groene scheg – om daar een prachtige gelijkvloerse nieuwbouw te gaan verwezenlijken. Dat is tenminste het plan van de betrokkenen.

De groene scheg is het grasveld tegenover het station Santpoort-Noord. Je vindt er een skatebaan en een visvijver met een ruisende waterloop waarin menig buurtkind zijn eerste dam heeft gelegd. Het veld is een plaatselijke hang-out voor skaters en een ideale stek voor menig hengelaar. Het grasveld zelf wordt regelmatig gebruikt door sporters, grasliggers, wandelaars en recreanten. Spontaan wordt er nog wel eens door groepjes een balletje getrapt. of een vlieger opgelaten. Waar zie je dat tegenwoordig nog?

'Men' gaat voortvarend te werk want inmiddels is de groene scheg – tot verbazing van velen – tot voorkeurslocatie uitgeroepen. Al langer lijkt er latent de ambitie te bestaan om hier te bouwen en wordt er vrolijk aan het bestemmingsplan gemorreld. Het staat dan ook natuurlijk prachtig op de politieke cv als je wat zichtbaars en maatschappelijk relevant hebt weten te verwezenlijken. Tunneltje hier, een bruggetje daar, en wie weet wordt er nog eens een straat naar je vernoemt …of wellicht zelfs een heel schoolplein.

Ondertussen blijft men vooral vaag en worden de besluiten klaarblijkelijk uit de losse pols gedaan. De school loopt al jaren leeg – een trend in Nederland – maar waarschijnlijk tovert het schoolbestuur binnenkort een fantastisch plan uit de hoge hoed en gaan er drommen gezinnen zich in het dorp huisvesten. Busladingen verwacht ik met een flierefluiter voorop.

In het zaaltje liepen de gemoederen op. Een boze moeder, een bezorgde bewoner …de aanwezige politici hielden zich verstandig op de vlakte terwijl de argumenten en vragen door de lucht vlogen. De meneer van de OPOIJ (Stichting Openbaar Primair Onderwijs) had het een stuk moeilijker. Terwijl hij enkel maar was gekomen om te luisteren werd hem het vuur stevig aan de schenen gelegd.

Aan het eind van de avond, na een overload aan informatie en vluchtige gesprekken over en weer, was ik nog steeds weinig wijzer. Gelukkig komt er een vervolg volgende week woensdagavond 31 oktober om 19:30 uur in Cafe de Wildeman. Zo'n naam beloofd wat voor een goed gesprek. Dus wilt u ook blijven dwarsliggen – in het gras bedoel ik natuurlijk – meepraten en/of een mening ventileren. Komt allen. 

Led Zeppelin de movie

Het gonsde al een poosje in het rond en toen de kaartverkoop startte zaten wij er als liefhebbers boven op. De befaamde rockband Led Zeppelin zou nog eenmaal voor publiek optreden. Althans niet in het echt dan, want dat hadden ze in 2007 in London al gedaan. Maar de gemaakte film van dit optreden werd afgelopen woensdagavond (17 oktober 2012) tegelijkertijd in 15 bioscopen in het land vertoond.

Dichter bij mijn idolen zou ik waarschijnlijk nooit meer raken. En zo dachten blijkbaar nog 3.000 mensen erover, want al spoedig was het uitverkocht. Even voor 20:00 uur golfde een buslading oudere jongeren – met hier en daar een verdwaalde student van de rockacademie – de Pathé bioscoop van Haarlem binnen.

Bij de ingang stond zowaar een oude rocker met een smeekbede op een kartonnetje naar kaartjes te vissen. Op dranghekken en fouilleren na leek het zo net een echt concert. Ook de prijs van de consumpties was er overigens naar. Schattig was de mededeling van de pre-puber achter het loket dat ie de chips in een bakje moest doen vanwege de mogelijke geluidshinder. Alsof ik überhaupt met mijn gekraak boven de gillende snaren en de stampende drums zou uit gaan komen.

Vanwege een computerstoring vroeg een jongeman bij de klapdeur om een A4-tje. Gelukkig hadden wij hardcopy genummerde kaartjes, die we in een eerder stadium zelf opgehaald hadden. Een gezond wantrouwen van de vooruitgang zullen we maar zeggen. De stoelreservering werd uiteindelijke losgelaten. Het bonte gezelschap van gelijkgestemden had er echter weinig moeite mee om de stoelverdeling met souplesse tot een soort van georganiseerde sit-in actie te maken.

Gelukkig geen reclame spam vooraf maar gelijk cold turkey 2 uur beeld van het concert. Even dacht ik dat ik door het bezoeken van concerten wellicht een gehoorbeschadiging had opgelopen, maar toen een buurman na 3 nummers op stond en tierend verkondigden om het geluid harder te laten zetten, was ik weer enigszins gerustgesteld. En zo gebeurde. Het was nog steeds geen dolby surround maar vooral een frontale geluidswal.

De bandleden zijn onderhand zestigers. Op de overleden drummer John Bonham na dan, die werd vertegenwoordigd door zijn zoon Jason. In navolging van zijn vader ook een succesvolle drummer met een vol geluid en stevige beat. De bassist John Paul Jones zag eruit als de buurman van uit de straat, terwijl Jimmy Page trekjes had van een Chinese wijsgeer en een overjarige Neo van de Matrix. Voor de dames – en sommige heren – kan ik melden dat Robert Plant nog steeds linksdragend is. Tegenwoordig gehuld in een lycra broek inclusief vouw en gelukkig zonder die gore bleekvlek. Met zijn pijpenkrullen en vele zilveren sieraden gaat hij in ieder geval nog steeds niet als een doorsnee meneer door het leven.

Al hadden ze stront gespeeld, dan nog had ik het mooi gevonden. Het was gewoon een steengoed concert, en deze heren blazen nog steeds menig topband van het podium. Kwaliteit roest blijkbaar niet. Jammer was het dat het voor Pathé blijkbaar moeilijk was om het geluid een beetje levensecht uit de speakers te laten knallen. Wat ze bij de meeste middelmatige computerfilms meestal wel lukt. Daarnaast hadden ze voor het totaal plaatje ook wel wat moeite kunnen doen om de sfeer te verhogen. Een gemiste kans mijns inziens. Ze hadden gemakkelijk meer zalen kunnen vullen en hun baromzet verdubbeld.

Ik krijg de indruk dat het aannamebeleid bij de bios met een < 18 wijzer gekleurd is. De jongens en meisje van Pathé deden hun best hoor, maar wellicht zou generatiemanagement ook hier eens aan de orde moeten komen. Want laten we wel wezen, ook de oude rotten weten nog best een partijtje mee te spelen. Dat heb ik 2 uur lang kunnen zien …en zelfs een beetje kunnen horen.

DekaMarkt proeftuin

Jahoor, hij is open. De vernieuwde DekaMarkt in ons pittoreske dorpje Santpoort-Noord. Meer dan een volle week waren ze dicht. Gelukkig hadden ze een extra buslijn geopend naar de eerstvolgende super, want anders was menig dorpeling vast kwijnend verhongerd.

Het grauwe geel van de huisstijl lijkt te zijn ingewisseld voor whitewashed beige. Veel grenen en roestvrij staal, een open karakter en het gevoel van een markt lijkt de toverformule te zijn die ze achter de schermen voor een totaal beleving hebben uitgedokterd. Het ziet er in ieder mooi strak en afgewerkt uit. Chapeau voor het noeste werk, een metamorfose in korte tijd.

Zelfs special effects worden niet geschuwd in deze boodschappen vallei. Een rookmachine maakt van poldergroen een ware jungle ervaring …hoop enkel niet dat ik daar achter het gordijn koppensnellers ontwaar. Ook de computer sluipt de super binnen. De zelfscanner en de hypermoderne weegmachine zal kooplustigen nog regelmatig hoofdbrekens bezorgen. Een cursus schijnt in de maak te zijn.

Over bezorgen gesproken, "we got him": De DekaDrive© In aansluiting met het concept van de welbekende Mac kan je via internet bestellen, plannen en ophalen. Het is enkel jammer dat ik geen auto heb. Gelukkig hebben ze een actie lopen en misschien win ik wel zo'n fiets met zo'n kek boeren krat voorop. Voorlopig kunnen we weer eten uit de eigen 'proeftuin', en daar heb ik dat stukje lopen best voor over.

Jezus van Nazaret

Paul Verhoeven, wie kent hem niet. De filmer van Nederlandse bodem en vooral groot geworden aan de andere kant van de grote rivier. In de USA dus. Een man die producten aflevert die nogal eens tot jeuk leiden. En dan bedoel ik niet de gebruikelijke spots maar vooral tussen de oren. Een bijzondere man, een kunstenaar. Dagdronken en een tikkie wereldvreemd. Althans zo komt hij – in de keren dat ik hem op het platte scherm heb mogen aanschouwen – bij mij over.

Vooral Floris, Turksfruit en Spetters hebben op mij indruk gemaakt. Waarschijnlijk vooral vanwege het moment dat ze mijn leven inrolden. Hoe dan ook, Paul schijnt er een neus voor te hebben om voor de trend uit te excelleren. En dat doen kunstenaars in my honest opinion. Als een prisma filteren ze de tijdgeest en zetten die om tot iets tastbaars.

Paul is zowel een alfa als een bèta denker. Emotioneel creatief maar ook erg rationeel. Jeetje wat zal het stormen in zijn bovenkamer. In ieder geval is hij breed georiënteerd. Zo heeft hij al zijn leven lang een diepgaande interesse in de historische figuur Jezus. Niet zo vreemd voor een atheïst, die schijnen wonderlijk genoeg wel vaker goed op de hoogte te zijn van allerlei religieuze zaken.

Samen met Rob Scheers heeft Paul zijn studie niet in een film maar voor de verandering eens in een boek samengevat: Jezus van Nazareth. Ik zeg studie want het is best een wetenschappelijk werkje geworden. Vol met bronvermeldingen en voetnoten. Indrukwekkend en verfrissend, het zal tegen de haren instrijken van veel mensen die belast zijn met 2000 jaar eenzijdige berichtgeving.

Eindelijk leren we de historische figuur Jezus kennen als mens van vlees en bloed. Met gezonden driften en emoties. Ontdaan van zijn ondoordringbare stralenkrans die honderden generaties na hem om hem heen hebben weten te vlechten. Naast een vlotte tong blijkt hij ook een begenadigd copy-cat te zijn geweest. Hij weet het kunstje van Johannes de Doper snel eigen te maken en te exploiteren.

Het waren spannende tijden, en er liepen wel meer revolutionaire knakkers op sandalen in het rond. Hier een beetje dopen, daar een beetje schuimbekkend de exorcist uithangen, terloops wat opruiende speeches op een zandduin. Ja, hij had het er maar druk mee. In onze huidige tijd was hij waarschijnlijk een succesvolle tv bekendheid geworden. Toen zijn aanhang erg rap groeide vluchtte hij de woestijn in. Onvoorbereid zulks woestenij bezoeken is natuurlijk wel een beetje de goden verzoeken, het horen van stemmen kon dan ook niet uitblijven. Lepeltje-lepeltje liggen met zijn broeders hielp daar ook niet meer tegen.

We kennen allemaal het bijbelverhaal wel, ook al klopt er chronologisch en tekstueel vaak nog maar weinig van. De man – zover hij er de intentie toe had – is een hervormer van de ethiek gebleken. Keer de andere wang toe zouden we wel wat vaker mogen praktiseren. De story is best boeiend en het boek van Paul & Rob is wat mij betreft een verfilming waard. Beter dan al die andere geschreven larriekoek die je in menig nachtkastje vindt. Misschien kunnen we eindelijk eens die hele opstandings-leugen*, waar het hele christelijke huis op is gefundeerd, omver halen en herbouwen tot iets moois.


*Natuurlijk is Jezus wreed aan het kruis geëindigd, maar die opstanding is een psychologische truc. Je ziet het vaak gebeuren bij voorspellingen die niet uitkomen. Vrolijk schuiven de fanatieke volgers de doomdata voor zich uit of geven er een twist aan. Het is ook niet niks als je met een diepe overtuiging naar een datum of gebeurtenis hebt toe geleefd, en er gebeurd niet het verwachtte. De flexibiliteit van de menselijke geest is zo krachtig dat die daar wel raad mee weet door er creatief een nieuwe invulling aan te geven. Het was geen leugen nee… het zit gewoon anders. En als je dat maar collectief verkondigd, dan is het waar.

Zijn er nog donuts?

De campagne van de politieke partijen was kort… en gelukkig maar want jeuk en een algemene malaise speelde, door die constante stroom van pratende pakken en media mannetjes (m/v), al rap bij mij op. Allerlei new-age grafiekjes en oldschool orakels, snuivend aan allerlei geuren en kleuren, kwamen voorbij en waren niet te ontlopen.

En wat is het resultaat, dat we aardig op weg zijn om verder te veramerikaniseren. Joepie. De koningin kan uit verveling vast een donut verslaving tegemoet zien, obesitas zet door als trend en de politieke voormannen gedragen zich ondertussen als een gelikte one-man-show.

Het mediageweld had de diepgang van een stoeptegel en half Nederland heeft uiteindelijk strategisch op twee talkinghead gestemd. Zo is ook mijn stem naar een andere kandidaat dan waar ik doorgaans voor zou kiezen gegaan. Hij is op die kale ninja – die viezekus – terecht gekomen. ‘Men’ spreekt over de spannendste verkiezing sinds tijden. Zucht.

Daar waar Nederland ooit groot is geworden door innovatief zijn kop boven de blubber te houden gaan we nu geen "experimenten op rechts en geen avontuur op links" maar een grijsgrauwe regering door het midden krijgen. Noch vlees noch visch. Een stinkend rijk land in een sociale crisis, een land waar 25% zijn stem al inslikt en de kloof tussen bestuur en stem enkel maar groter lijkt te gaan worden.

‘Never waste a good crisis‘ is hier not-done.

De koek is op

Gepubliceerd op Dichtbij.nl/Zuid-Kennemerland

Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik ben die pratende pakken meer dan zat. Dat hele tijdsgewricht waar we op het moment in zitten draait niet om geld – ook al mekkeren ze daar constant over – maar om het gebrek aan vertrouwen… het is volgens mij een sociale crisis. 

Je kan er niet omheen, de verkiezingen komen er aan. 12 september aanstaande mogen we weer naar de stembus om met een rode potlood of een ferme druk op de knop te kiezen voor de zetel verdeling van de Tweede Kamer. De wetgevende macht in ons kikkerlandje, althans een deel daarvan.

En om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ik weet het niet meer, 'ze' hebben het wat mij betreft verbruid. Als een zogenoemde zwevende kiezer ben ik uiteindelijk ergens in de woestijn gecrashed. Hoewel de plicht in de verte roept overweeg ik zwaar om de gang naar het stembureau niet te gaan maken en ditmaal maar eens het hele circus aan mij voorbij te laten gaan.

En wat valt er te kiezen: politieke partijen gebaseerd op religie vallen bij mij pertinent af, rechts heeft zijn kans gehad en er een rommeltje van gemaakt, het midden blijft maar dingen roeptoeteren die ze niet kan waarmaken en de extreme flanken zijn gewoonweg eng. Hoewel democratie de beste keuze uit slechten is, is de lust om te kiezen mij vergaan. Ik heb er geen vertrouwen meer in.

Het vertrouwen is dan ook behoorlijk beschaamd. Overstelpt door informatie moeten 'we' overal maar verstand van hebben en over van alles mee kunnen praten. Een mening over elke gedraaide drol. Terwijl ik juist voor veel zaken afhankelijk ben van professionals en deskundigen. En daar is het mis gegaan.

Ik wil gewoon een leuke baan en een fatsoenlijk dak boven mijn hoofd, een leven de moeite waard binnen de gemeenschap. Helaas blijken er allerlei wolven in de groep rond te lopen die zich voordoen, en vaak ondersteund door de zittende macht, als goedwillende schapen. Kaalgeplukt ben ik er nu wel een beetje klaar mee. Het bestuurlijke systeem is aan vernieuwing toe.

Zolang er geen democratie 2.0 is ga ik gewoon niet meer stemmen …dat zal ze leren. Zit ik gelijk wel weer met een ander dilemma: hoe maak je een goede proteststem? Thuisblijven, een blanco stem of juist het hele vel rood maken. Je moet er niet aan denken dat 'ze' alsnog de koek verdelen. De krakeling blijft wat mij betreft gewoon in de trommel tot er verse koffie wordt geserveerd.

Naar aanleiding van deze column was ik uitgenodigd voor Hollandse Zaken, kon ik er helaas niet bij zijn.

Haarlem onder constructie?

Aan een stad als Haarlem wordt constant gesleuteld, gesloopt en bijgebouwd. Voor noodzakelijk onderhoud en verfraaiing. Alhoewel over dat laatste de meningen sterk verschillen. Er wordt wel eens iets afgebroken waardoor bij tegenstaanders de nekharen rechtop gaan staan of anders wel vanwege wat er voor terugkomt. Ik noem bv de Spaarnekerk, de HBS aan de Raaks, het Station of bv de Toneelschuur.

Kan mij voorstellen dat als je 30 jaar aan de ander kant van de planeet hebt gezeten, je bij een bezoek aan je geboortestad een bevreemdend gevoel krijgt. Enerzijds herken je het stratenplan, de loop van de rivier, hier en daar een gevel …of toch weer niet. En als je er met je neus boven opzit, er wellicht iedere dag langskomt, je niet altijd de reden tot verandering inziet. 

Nou ben ik best wel moeilijk met wegdoen, maar ik moet zeggen dat ik de stad met al die bouwlust steeds mooier ga vinden. Het Raaks gebied, de oevers langs het Spaarne, rond de Grote Kerk en zelfs de herinrichting van het stationsplein lijkt de voormalige Oost-blokpanden op te lichten. Grijze borders, nieuwe rode klinkers en old-school lantaarnpalen – waarover we zelfs mochten meestemmen – maken de binnenstad aantrekkelijk en authentiek. Dat mag ook wel eens gezegd worden.

Hoewel de stormbaan op het Ripperdaterrein altijd bij het passeren lonkte ben ik er nooit aan begonnen. En nu mis ik hem, het Been wat er voor terug zou komen daarentegen weer niet. Die is vast naar de overkant gehopt om samen met General Cronjé in de autoluwe straat te shoppen. Mocht ie het centrum van de stad bereiken dan kan hij gelijk plaats nemen op de lege sokkel achter het station. Maar dan moet hij wel snel zijn want daar komt binnenkort dat oerlelijke kitschbeeld van Kenau met haar chaperon.

Als we de Kruisweg nog wat verder vervolgen dan komen we bij de brug over de Nieuwe Gracht. Het hele knooppunt is op de schop geweest en de brug zelf zit weer helemaal strak in de lak. Waarom ze die lelijke enkelbrekers op het trottoir van de brug hebben teruggeplaatst is voor mij een raadsel. Waar dienen ze voor? Is het een anti-parkeer hekje, trekt het die bolling in de brug of moet het soms voetgangers van de rijbaan houden. Ik weet het niet …wie het wel weet mag het zeggen. Ik vind ze in ieder geval foeilelijk en ergerlijk. Wat mij betreft de zaag er in.

Kan mij herinneren dat er ooit een verkiezing 'het lelijkste gebouw van Haarlem' heeft plaatsgevonden. En dat was best boeiend. Ben wel benieuwd wat jullie tegenwoordig van de stad vinden, welk gebouw of welke spot is lelijk of wat moet er juist behouden blijven, vertel?

Houden Haarlemmers wel van Jazz?

Gepubliceerd op Dichtbij.nl/Zuid-Kennemerland

De Grote Markt is Neerlands mooiste plein, althans dat zegt 'men'. En het is inderdaad best wel fraai. Was het in de Middeleeuwen nog Het Sant waar riddertoernooien plaatsvonden is het tegenwoordig de geplaveide place-to-be voor de regionale happening. Naast de gebruikelijke markten zie je er evenementen in allerlei soorten en maten voorbijkomen.

Zo was er twee weken geleden nog Haarlem Culinair. Ingeblikt in plastiek zeil en volgens kwade tongen voor een elitair genootschap. Ik weet het niet, ben er namelijk na de eerste keer voor de 17e keer op rij niet meer geweest. Ben allergisch voor betaalde smakeloosheid en lichtelijk claustrofobisch voor plastic fantastic.

Elk jaar schijnt er kritiek op het gebeuren te zijn en ook dit jaar snapte één van de organisators, Henny Leeflang, het gemor van een kleine duizend Haarlemmers niet …gaap. In tegenstelling tot anderen ben ik van mening dat de Grote Markt openbaar terrein is – van ons allemaal dus – en niet te huur voor welke besloten club dan ook. Ik wil over het plein vrij kunnen flaneren en als het een leuk feest blijkt misschien zelfs meedoen. Het opgeworpen argument 'glaswerk' voor hun bubbels en prik is kul, tegenwoordig is er bijna niet van echt te onderscheiden onbreekbaar materiaal te verkrijgen.

Vandaag begint Haarlem Jazz & more. Ja u leest het goed '& more'. Die organisatie heeft blijkbaar wel hun voelsprieten in de gemeenschap laten hangen. Want als er iets in Haarlem niet leeft dan is het wel Jazz. Dus heel verstandig worden door de kleine club Jazz liefhebbers de bakens verzet. Op diverse podia in de stad kan je genieten van een willekeur aan prachtmuziek. Voor ieder wat wils.

Wordt er in Spaarnwoude handig hergebruik gemaakt van de opbouw van Dance Valley om een week later Dutch Valley op hetzelfde materiaal te laten plaatsvinden. Bouwen en breken we in Haarlem eerst een de Culinair bubbel op om vervolgens twee weken later weer helemaal opnieuw te beginnen, handig. Hé meneer Leeflang, ik ruik een besparing op die noodzakelijke entree gelden! De weekmarkt verhuisd gewoon zoals wel vaker even naar de Zijlstraat en de Nieuwe Groenmarkt.

Het is overigens jammer dat de Botermarkt niet meer meedoet in de Jazz & more route. In het verleden heb ik daar menig bandje mogen aanschouwen. Ook recent was er weer een fantastisch bierproeverij op dit compacte pleintje. Dus het kan wel, zelfs met transparante bierpullen. Een horecabaas – laten we hem voor het gemak de Louis Amstrong van het plein noemen – wil wel, maar de plaatselijke weekmarkt zit in de weg.

Hadden ze er met de nieuwbouw aan de Raaks maar vast rekening mee gehouden. Want de Raaks naast het oude Postkantoor leent zich er mijns inziens als raar loos straatje prima voor om er een weekmarkt te parkeren. Maar wie weet voor de volgende editie volksvermaak: Jazz & more, culinair, bier en plezier.

Zwerfvuil

Gepubliceerd op Dichtbij.nl/Zuid-Kennemerland

Vroeger pleurde we gewoon alles in de gracht. Een eeuw later deden we dat in één grote bak, die dan weer net buiten de stad geleegd werd. Bergen van afval ontstonden er in het vlakke polderlandschap. Waar we overigens tegenwoordig dikke pret op hebben. Massaal dansen, skiën en zwerven we rond op de voormalige stortplaatsen: recreatiepark Spaarnwoude en landtong Schoteroog. 

Nu is afval scheiden de norm en voordat het bij de afvalverwerker belandt maken we eerst onze eigen molshopen. Op zaterdagochtend gaan we op pad naar de ecostraat en het milieuplein, om braaf alles in de juiste container te knikkeren. Hout bij hout, steen bij puin en oude meuk in de kraker. Als een kind kijk je gebiologeerd toe hoe het spul tot hapklare brokken wordt teruggebracht in de wonderlijke persmachine. Daarna nog even snel op het juiste moment met een nonchalante beweging het lichtgevende chemische spul strategisch bijschuiven. Alhoewel ik een schoon geweten heb voel ik mij toch altijd een beetje opgelaten bij deze actie.

Thuis struikel ik over een compleet logistiek proces. Groen, grijs, geel, overal een bak voor en uiteraard een plank voor papier en glas op kleur gesorteerd. Daarnaast natuurlijk oude batterijen en plastiek opzij leggen. Pimpelpaars word je er soms van. Ik combineer de uitvaart altijd met het boodschappen doen. Bewapend met tassen vol lege verpakkingen en een doos oud papier, op naar de super. Zul je altijd zien, is er afgelopen week ergens een mega fuif geweest. De sleuf grijnst je met een volle bek toe. Het stapelen langszij kan beginnen of is reeds volop aan de gang. De mars terug naar huis is natuurlijk geen echte optie.

De huidige hypermoderne ondergrondse afvalcontainers zijn computergestuurd (bouw er gratis breedband WiFi in en iedereen wil die duikboten zelfs voor zijn deur hebben). Voor de inlaadklep een persoonlijk pas – big brother loert vast mee – en tevens piepen ze draadloos naar de centrale door als ze er aan toe zijn om een boertje te laten. Binnen een dagdeel zijn ze vervangen door een verse. En dat is best fijn want jaren geleden was dat wel anders. Toen woonde ik in een flat met een eigen gemeenschappelijke open container. Velen van elders hadden blijkbaar een sterke band met ons, want vaak was hij al vol voordat ik in staat was om de eerste volle komo-zak over de reling van driehoog te kieperen.

Het is een goede zaak, het terugdringen van overbodige verpakkingen – ook al heb je naast een schaar er een hamer en een beitel voor nodig om ze te openen. Te veel troep is er al in het ecosysteem terecht gekomen. Op sommige stranden is de standjutter overwerkt en midden in de oceaan drijft een compleet plastiek eiland. Gelukkig maakt de ontwikkeling van bioplastiek grote stappen en wordt recyclen van papier tot aan mobiel steeds gewoner. Jammer genoeg hebben de koperstropers deze groeimarkt nog niet ontdekt anders waren de straten vast volledig schoon geweest.

Met zoveel mogelijkheden om van je rommel af te komen snap je toch niet waarom er nog altijd imbecielen bestaan die zonder blikken en blozen hun overtollig materiaal over de schouder werpen. Het zwerfvuil strandt in de kieren en richels van de stad om daar vaak lang te blijven. Wist u bijvoorbeeld dat een blikje fris er 50 jaar over doet om uit elkaar te vallen? Statiegeld is een mooi systeem, net als de vervuiler betaald. Sommige hardleerse wens je echter bewapend met een theezeefje naar een eiland in de plasticsoup. Misschien steken ze er wat van op ...en anders kunnen we ze altijd alsnog in de gracht duwen.

Bermmonument

Op de Dichtbij.nl/Haarlem vraag: vertel ons je Haarlemse ergernis kwamen diverse reacties. Tot mijn verrassing onder andere over bermmonumenten. Over wat? hoor ik u denken. U heeft ze vast wel eens gezien langs de kant van de weg of in de middenberm, meestal in de buurt van een kruispunt. U moet weten dat na 'inhalen', 'kruisen' de gevaarlijkste manoeuvre in het verkeer is. En daar gaat het wel eens mis, met grote gevolgen zoals een dodelijk afloop.

Vaak gaat het om jongeren en worden bermmonumenten door vrienden opgericht. Briefjes, een foto, knuffels en bloemen markeren de plaats waar het slachtoffer is verongelukt. Een manier om de vloedgolf aan emoties te uiten en grip te krijgen op een heftige ervaring. Nabestaande nemen daarna soms de verzorging over en houden het monument intact. Is dat erg? Ik kan mij er niet aan storen.

Volgens mij is het in Zuid-Kennemerland geen groot fenomeen. En gelukkig maar. We hebben hier een relatief veilig wegennet, met nagenoeg geen 80 km wegen zonder gescheiden rijbanen. Dat zie je buiten de randstad wel anders, daar struikel je nog wel eens regelmatig over een fragiel kruis. De enige markering die ik hier in de regio kon vinden was langs de Delftlaan, op een plek die je moet weten. Geen tekens maar een bloeiende plant staat langs de kant van de weg een herinnering levend te houden. Je bent er voorbij voordat je er erg inhebt.

Natuurlijk kunnen duidelijke tekens voor voorbijgangers confronterend zijn. Je kent de gebeurtenis niet, maar wordt in een split-second op de feiten gewezen. Misschien is het zelfs storend, als het een permanent karakter krijgt en je de route erlangs dagelijks moet nemen. Gaandeweg het leven draagt een ieder van ons wel één of meer kruisjes mee en rouwen wil je niet altijd delen. Zo ken ook ik plekken en adressen in de regio waar onwillekeurig mijn gedachte afdwalen. Markante punten waar herinnering aan ontvallen mensen bovenkomen als ik daar in de buurt kom. Daar heb ik überhaupt geen extra tekens voor nodig.

Misschien is het een idee om struikelstenen te installeren. Struikelstenen? Dat is een project ontstaan in Berlijn, en verbonden aan de tweede wereldoorlog. Wellicht is het concept breder te trekken. Ze doen mij een beetje denken aan de stenen van de vorige opknap ronde van de Haarlemse binnenstad, ter gelegenheid van het 750 jarig bestaan van de stad begin jaren negentig. Haarlemmers konden een steen adopteren en er een naam in laten graveren. Maandenlang heeft half Haarlem met zijn neus tegen het trottoir gedrukt gelopen, opzoek naar de eigen steen. Waar ze nu liggen mag Joost weten.

Laten we het maar een beetje subtiel houden, geen grote gebaren in het grijze Haarlem. Eigenlijk vind ik die bloemen wel een mooi idee. Moest aan het Herdenkingsbos denken. Laat nabestaande bijvoorbeeld eenmaal per jaar – op een autoloze dag – de kans krijgen om een mooie bloeiende struik langs de weg of ergens in de regio te planten. En uiteraard toezien op de verzorging ervan. En maar hopen dat de wegen niet al te fleurig worden want dan doen we wat verkeerd in de meest versteende stad van Nederland.

Muggenziften, P-leed

Heeft u hem al gezien, de Haarlemse éénarmige bandiet die sinds kort Haarlem onveilig maakt? U gaat natuurlijk ook altijd met de auto naar de stad, en parkeert het liefst in de fonkelnieuwe Parkeergarage aan de Raaks. Die bij de Cronjé sla ikzelf altijd over, hoe prachtig en cheap hij ook is …te ver van het centrum. Het opheffen van het gratis buslijntje naar de Krocht is mijns inziens een gemiste kans. 

Maar 'we' hebben nog meer autoflats en kelders. Hemelsbreed is vanuit Noord de eerstvolgende bij het (centraal) Station. Helaas onbereikbaar als je niet eerst een minutieuze aanrij route hebt gepland. En mocht je in de buurt van de Appelaar aan het Spaarne/Damstraat geraken dan mag je blij zijn als één van de duurbetaalde plekken nog vrij blijkt. 

Van narigheid rijd je dan maar door naar De Kamp …vergane glorie, dus nee bedankt. En omdat je dan toch al zo zuidelijk zit kan je net zo goed doorgaan naar het Houtplein. Daar is het echter sinds de drastische ver-/herbouw van het provinciaal kantoor er ook al niet veel beter op. En daarnaast is het centrum vanaf die kant helemaal niet zo aantrekkelijk. 

En zo kom je na een omzwerving rond het centrum vanzelf uit bij de Raaks. Het nieuwe kloppende hart van de stad. Het cirkeltje compleet. Bij het verlaten van de kelder kom je bij de uitgang op het plein de genoemde éénarmige bandiet tegen. In een glazen kooi staat hij te schitteren. Sorry voor de gokkers, het blijkt namelijk een plattegrondmachine.

Het ding is natuurlijk bedoeld voor burgers en buitenlui uit den vreemden. Als die de Raaks überhaupt al weten te vinden. Ik durf het nog niet maar wat zou ie uitbraken als je aan die arm rukt …een papieren map anno 2012? In een tijd dat TomTom zelfs in je pink ingebouwd zit, een idiote investering. Ze mogen de weg ook gewoon aan de muggen vragen, zelfs als het niet in ABN is. Zo stug zijn we nou toch ook weer niet.

Een paar bordjes richting de VVV op het Verwulft was zeker ook geen optie! Het oerwoud aan gele wegwijsbordjes – waar je langzamerhand in de regio over struikelt – en de wild geparkeerde fietsen (alsof er nog geen fietsenrekken en stallingen genoeg zijn) maken het tot een helse tocht. Dat willen we onze gasten toch niet aandoen.

Gelukkig waren andere plekken binnen Haarlem wel goed bereikbaar en kon ik ondanks de blauwalg bij de Veerplas genieten van de zon, het groene gras en een lazy afternoon.

Commercial Review

C1000 EK Pechvogeltjes

Je zult het vast niet geloven maar ik heb met voetbal, hoe nationalistisch gehyped dan ook, net zo weinig als met het doen van boodschappen. Daarom heb ik ook ditmaal weer mijn best gedaan om beide zoveel als mogelijk te vermijden. Onmogelijk natuurlijk, de oranjegekte was alom aanwezig en de koelkast moet worden gevuld.

Hoewel die piepende gelukvogeltjes van C1000 een beetje doen denken aan het speeltje van de hond - die hij dag en nacht ligt te herkauwen, moet ik toegeven dat hun vrolijke commercials de laatste tijd best waren te pruimen. Zelfs als je ze meerdere keren voorbij had zien komen. Door de horizontale programmering is ontsnappen imzappeble.

Het EK is alweer lang fade away - wie heeft er eigenlijk gewonnen? #dtv - maar de Groningse geest van C1000 grondlegger Jacob Fokke Schuitma waart nog duidelijk in de verkooppraatjes van de super rond. Met een ontboezemende nuchterheid wordt half Nederland in de voorgaande filmpjes opgetrommeld en in deze eind commercial wordt zelf even subtiel een onverwerkt trauma getackeld.

Het paard van Troje, virus Hollandaise, in de vorm van een plastiek plakdingetje. Je moet er maar opkomen. Het refereert in ieder geval prima aan hun slogan Slim bezig. Zou het LOI ook in het Noorden worden uitzonden? Konden we bij de vorige clips nog meedeinen, is het sluitstuk een genot om naar te kijken. En de voorpret vanwege het resultaat is er niet minder om. De epische lach aan het eind doet ut hem. Nog een hele sportzomer te gaan. Ik ga nog maar even met de hond een blokje om, kijken of de bratwurst brokken al in de aanbieding zijn.

RTLZ Theater Tour

Het mag wat kosten zo'n promotiefilmpje. Zolang we maar niet te veel echte mensen inhuren lijkt echter het credo. Dus mocht in een donker achteraf hok een 3D specialist wel 43 reclamesecondes aan elkaar rijgen van de heren. Nou nou, diep in de pocket. Alhoewel het zal wel broekzak-vestzak zijn en blokvulling voor tussen de uitzendingen door. Het blijven handige donders.

Zwevende koppen, poppenkast letters, immers positieve diagrammen en een vlotte voice-over kwamen voorbij. Je waant je bijna in de wereld van Disney en Tim Burton. Ik zag vooral hoe de warmte van het theater professioneel de nek om werd gedraaid. Dat krijg je er van als je een clubje van bobo's een culturele kaalslag laat regisseren. Tel uit je winst.

Op de site staan nog geen data en locaties, en dat is misschien maar goed ook. Voordat je het weet ligt er de hele nacht een kudde verongelijkten op de stoep met 99% spandoeken. Toch wel lief van de zakenlieden dat ze het armlastige theaterwezen met een soort van unplugged tour een warm hart toedragen. Of zou dat ook een illusie zijn?

Nou heeft de Z zender op mij een vreemd soort hypnotiserende werking. Net zoals vroeger met het testbeeld - wie kan het zich nog herinneren - als je snakkend naar een uitzending - van überhaupt iets - zat te wachten. Hopelijk hebben ze met de commercial de doelgroep bereikt, waar ik hoogstwaarschijnlijk niet toe behoor, want mij waren ze binnen de eerste secondes allang kwijt... Zzz


Krasloten Briljant Zwart

Kijk dat is nou een commercial naar mijn hart, ook al ben ik een geboren verliezer als het om gokken gaat. Kort, krachtig en to-the-point. Ook al is het irri-spam van de bovenste plank. Het is best knap om In amper 15 seconde een kloppende boodschap over te brengen. Alsof je een abri-poster voor op een postzegels ontwerpt.

Zo zit je naar een suffe kamer te kijken met al de mogelijke stoffige ingrediënten - retro meubelen, schemerlamp, cactus, oldscool auto voor de deur - kom je via een fantastische slide-over, krassend in vorm en audio, midden in het oerbrein terecht. Een zwarte crib die kleurt door een hoge graai factor. Wat moet ik er verder over zeggen, zelfs de cameravoering was kort en magnifiek. Chapeau, champagne of zo iets.

Ik ben weg, even naar de plaatselijke sigarenboer. Mijn geluk voor de 1000ste keer beproeven. Hmmm, misschien moet ik voortaan toch eens wat geconcentreerder naar RTL-Z kijken. Steek ik er wellicht nog eens wat van op.

14 juli 2012 gepubliceerd op het Nederlands Media Netwerk

Zandkastelen

Onder het mom van economische belangen is ooit eens één van Haarlems mooiste vergezichten door de komst van een plompverloren megabrug verpest. Ik heb het dan over de Schoterbrug die het noordelijk deel van het industrieterrein De Waardepolder ontzet. Een geoefend oog ziet ook dat in het verlengde ervan de Vondelweg reeds is voorbereid. Ook al ligt het venijn nu nog slapend onder het groene gras en wandelpad, ergens heeft een mysterieuze vooruitstrevende groep alles al in de pijplijn gezet. Een vierbaansweg ligt in het verschiet. Simple as that.

U moet weten dat Haarlem op een duinrichel ligt. Van die rimpels die je ook op het strand vindt, enkel dan veel groter. Na Utrecht houdt de solide grond richting de kust zo'n beetje op, en heeft de werking van eeuwen de swamp – drasland Holland met zijn kwelders en slufters – langzaam veranderd in een landschap van paralel lopende zandrichels. Als je de stad in vogelvlucht bekijkt zie je dan ook dat de stad vooral in de lengterichting is gebouwd. Als kleumende pinguïns op een ijsschots staan de huizen op de heuvel gepropt, de buitenwijken staan gedeeltelijk met hun voeten in het sop.

Het stratenplan is daardoor een ramp. Om van Noord naar Zuid te komen of andersom, is een helse tocht. En overdwars, de korte kant, is ook geen kwestie van lekker doorzetten. Een gesloten ringweg zou dan niet eens zo'n gek idee zijn. Lekker met een gangetje van 70 km (herstel gelijk even die groene golf) van spaak naar spaak om ineens de juiste wijk in te schieten of om lekker naar Zandvoort te tuffen. Dat het een aanzuigende werking gaat hebben op file vermijdend sluipverkeer, is een bijkomstigheid.

Onderhand kunnen 'ze' de binnenstad verder autoluw maken en iedereen de hov injagen. Want die gaat er, ondanks het poster verzet langs de route – HOV NEE – natuurlijk gewoon komen. De Noorderlijke oevers van het Spaarne veranderen zoetjes aan in een ware skyline, nog lang geen Manhattan maar toch …er komt zelfs een wandelpromenade waarbij de vierdaagse verbleekt. En we hebben – all in a name – de rode loper. Dè hoogwaardige fietsvoorziening, die steeds meer vorm krijgt.

De nieuwste loot in de ontwikkelingen is de Schotersingelfietsbrug. Fietsend vanuit Oud-Schoten, voorbij de lege Cronjé-garage, kunnen we dan het rare FransHalsplein bochtenwerk links laten liggen en rechtdoor bij het Dolhuys de nieuwe rode brug over, zo de binnenstad inschieten. Om vervolgens de stalen ros te stallen, niet in die lekkende kelder of onbereikbare parkeergarage op het stationplein (waar imho een prima fietsenstalling was te realiseren), nee in een heuse fietsflat op het Kennemerplein.

Tja, de woonomgeving veranderd zienderogen, het schiet de hoogte in. Het provinciedorpje 'Haarloheim' wordt nog eens een ware stad. Ik stap intussen op de fiets, op naar het strand om zandkastelen te bouwen. Door de volgende vloed is hij zo weer verdwenen. Bouwen we morgen gewoon weer een nieuwe.

Optoeteren

In een periode dat ik fietsend aan het woon-werkverkeer deelnam kon ik aan de lopende band in een ongeluk belanden. Vreemd manoeuvrerende voertuigen, openslaande deuren en het verkeerd inschatten van mijn snelheid, was dagelijkse kost. Al slingerend obstakels vermijdend van A naar B, moest ik continue scherp zijn om niet als een mislukte pirouette rond een willekeurige paal te eindigen.

Verkeersinzicht is niet iedereen gegeven, het is vaak te danken aan de foutmarge – het zogenaamde ruimtekussen – van anderen dat botsingen uitblijven. En het lukt want de cijfers dalen terwijl het verkeersbeeld drukker en drukker wordt. Zo erg zelfs dat autoschadebedrijven de noodklok luiden. Kleine auto's volgehangen met elektronica schijnt vooral de schuld te zijn.

Daarnaast zal het ook wel komen door de duurzame inrichting van ons wegenstelsel. Rotondes vervangen drukke kruispunten en her en der duiken steeds meer losliggende fietspaden op. Je komt elkaar steeds minder fysiek tegen. Op de uitbuikende buitenwegen waar men dezelfde richting opgaat, wordt de snelheid 100 of zelfs 130 km/u. Binnensteeds is het bijna een complete 30 km zone geworden en op de doorgaande wegen is 40 het nieuwe 50. In een treintje boemelen we vrolijk door de bebouwde kom.

Sinds mijn leaseauto weg is zit ik weer wat vaker op de fiets. En jeetje wat is het op het fietspad druk geworden. Zijn de mobiliteits pijnpunten soms hier naar toe verplaatst? Struikelde je vroeger een enkele keer over een verdwaalde ligfiets, zie je heden ten dage een bonte stoet aan rollend materiaal aan je voorbij trekken. Van dansende Canta's, bonte driewielers tot bakfietsen met complete gezinnen der in.

Gezellig met zijn tweeën oprijden is er niet meer bij op die smalle oranje fietsstroken. Om de haverklap golft er vanachter een horkerige hoorn, schel geklingel of een simpele oerkreet. Vaak word je dan snorrend ingehaald door een obesitas puber of een snode grijsaard met een e-duwtje in de rug. Van mij mogen ze hoor maar voor het praktische zouden ze net zo goed op de rijbaan kunnen voortbewegen. Met gemak halen ze een gelijke snelheid als het overige verkeer. Het zou mijns inziens de doorstroming bevorderen en de gezelligheid op het fietspad verhogen.

Misschien moet ik maar gaan sparen voor een eigen gemotoriseerd voertuig, bijvoorbeeld voor zo'n kekke Twizy. Kan ik mijn eigen horizon bepalen. Jammer enkel dat ie het kantel effect van de Carver mist. Dan was het vast een nieuwe hit onder de brommobielende tieners geworden. Je moet toch wat als je tot je achttiende niet meer mag drinken. Gelukkig eindigen die dan weer niet om zo'n laadpaal, die je door de opkomst van al dat elektronische geweld overal in de stad ziet verschijnen. In tussentijd is het optoeteren geblazen en ruim baan geven aan mijn medeweggebruikers ...hit it Jack.

Roze cirkel

De afgelopen week stond natuurlijk in het teken van het Higgs-deeltje. Althans de sporen die het achterlaat. Met belangstelling heb ik op internet zitten kijken naar de live uitzending van de persconferentie van het CERN in Zwitserland. Waarom het overigens niet op tv werd uitgezonden is mij een raadsel. De ontdekking is een grote stap voorwaarts voor de mensheid, het opent een deur naar een nieuwe dimensie… of zoiets. Menig wetenschapper – normaliter onbewogen en licht verstrooid – zat strak gefocust en pinkte op moment suprême een traantje weg. Wat zal de Next Generation aan mijn lippen hangen als opa terugblikt.

Ik snap er zelf overigens geen snars van, maar gelukkig geldt dit voor 99% van de mensen. Wat doet het er ook toe, als we het maar samen beleven. Het Higgsveld schijnt er altijd en overal al te zijn geweest. Nooit iets van gemerkt. We lopen erdoor als in een volle concertzaal en worden naarmate onze populariteit door anderen aangeklampt. Dat vond ik de beste uitleg die ook ik kon bevatten uit de stortvloed aan berichtgevingen van deskundigen en semi bestweters.

En zo kletsen en ontdekken we realtime wat af, allemaal dankzij supercomputers en het web. Zonder hadden we dat Higgs-deeltje waarschijnlijk zelfs nooit gevonden. De grondlegger van de computer en het internet, Alan Turing, zou eens moeten weten. De Engelse genie die door het kraken van de Enigma-code een grote bijdrage heeft geleverd aan het verslaan van de nazi's. Diezelfde Nazi's die homoseksuelen een roze driehoek opnaaide en uitmoorden. Treurig is het dat Alan later in eigen land vanwege zijn geaardheid over de kling werd gejaagd.

Waren we nog maar wat meer verwant aan de Bonobo's, die lossen tenminste alles op met seks. En het maakt ze niet uit met wie. Die kijken niet op een deeltje meer of minder. Het flikvlooien heeft bij hen een grote sociale functie. Anderzijds hadden we dan waarschijnlijk nog ergens in bomen en struiken rondgehangen. Homoseksualiteit komt veel voor in de natuur, vooral bij sociale soorten. Het zal dan toch wel een evolutionair voordeel hebben als 5% van de groep hier toebehoord. Zijn er in ieder geval meer dan die het Higgs-deeltje begrijpen.

Morgen is het roze zaterdag in Haarlem, met een heel programma en zelfs een parade. Ik denk dat ik roze koeken meeneem als ik mij door de massa heen beweeg. Kan ik vast botsingen met Higgs-deeltjes en dergelijk vlot oplossen.

Echo nieuwe tijd

Daar liep ik dan op mijn slippers, bewapend met een boodschappenbriefje en een tas vol lege flessen. Op weg naar de buurtsuper. Net op het moment dat ik de paal passeerde was het klokslag 12:00 en sprong de hoorn aan. De maandelijkse test van het landelijke luchtalarm vulde de publieke ruimte. Ik schrok mij het apezuur en liet pardoes de tas vallen. Glaswerk aan gruzelementen, naar die 3.15 eurocent kan ik wel fluiten. Hoeveel db produceert die overmaatse vuvuzela eigenlijk, instant doof raakte ik volledig gedesoriënteerd. Kunnen 'ze' er niet een oorvriendelijk ringtone inzetten.

Het alarmsysteem stamt nog uit de tijd van de Koude Oorlog. Je weet wel die warme clash tussen de commies en de zakkenvuller. Om ons te waarschuwen dat de rooien komen. Slim getimed zou het bezoek mij in ieder geval erg ongelegen uit zijn gekomen. Moest nog van alles en nog wat in huis halen. Denk overigens niet dat de gemiddelde Rus onder de indruk zou zijn geweest van mijn slippers en het geheimschrift op een memopapiertje. Gelukkig was het loos alarm.

De wereld ziet er tegenwoordig heel anders uit. De zakken zijn inmiddels vol of juist volledig leeg. En de commies bleken niet doof voor change en produceren en-masse wereldproducten tot ze rood zien. Tegenwoordig moet de nationale toeter ons vooral waarschuwing voor algemeen onheil van om de hoek. De geluidstest is sinds een paar jaar weer maandelijks. Je zou er haast wat van gaan denken …klote Maya's, wie weet wat ons nog te wachten staat.

Na een paar minuten machteloos aan de grond genageld te hebben gestaan, hervond ik mijzelf weer. Een nagalm – die je zelfs in de grootste concertzaal niet meer meemaakt – weerklonk in de verte. Raar want dat doet ie anders nooit. Wat bleek, in de regio 023 was men een beetje verlaat. De bediener van de knop, het systeem blijkt handmatig, was vertraagd. 'Brug open, lekke band, alle lichten stonden op rood' – we zullen het wellicht nooit weten. Wat zal de Haarlemse bevolking geschrokken zijn. Je ziet het voor je, gillende moeders met huilende kinderen op de schouder rennend door de straten, mannen die naarstig op zoek gaan naar hun knijpkat, waslucifers en rampenkit. klaar om te overleven.

Het viel mee, burgernet twitter was er binnen no-time bij. Iedereen haalde opgelucht de schouders op en vervolgden. Waar zouden we zijn zonder onze smartphone, made in China.

Gevulde doos

Mijn zoektocht naar een baan neigt zoetjes aan naar brief nummer 100. Het voorportaal van de voedselbank is reeds inzicht, het boodschappenkratje staat vast in de gang klaar. Daar waar ik vorig jaar nog gemiddeld met 99 mededingers te maken had – soms aan de eindstreep rook – lijkt het zich nu te hebben verveelvoud. Op sommige vacatures komen wel 500 reacties. En dan zoeken 'ze' vaak nog een duizendpotige specialist. Kansloos voor een senior generalist – goed in alles een beetje – zoals ik. De vriendelijke standaard afwijzingen kan ik ondertussen dromen.

In eerste instantie voelde het nog als een persoonlijke afwijzing, maar gaandeweg het proces weet ik wel beter. Veel sollicitanten krijgen niet eens een reactie retour, zelfs niet geautomatiseerd. Dus dat is voor mij al pure winst. Toen ik nog die functie bekleedde zorgde ik altijd voor een net briefje of mail, een reactie is een kleine moeite maar een groot gebaar van intermenselijkheid.

Dozen vol post van potentiële kandidaten komen er bij de afdeling P&O binnen, dat wordt dus vlot shiften. Eerlijk is eerlijk, had ik zelf ook gedaan als HR-emmer. Het is dus zaak om op de juiste stapel terecht te komen. En ik moet zeggen de brieven die ik ludiek in elkaar heb gestoken bleken vaak bulls-eye, om later helaas alsnog weg te zakken. Ergens doe ik blijkbaar iets verkeerd of er is er altijd net ééntje beter.

Opzoek dan maar naar een andere strategie. 'Netwerken' roept de één, 'twitter en linkedin je suf', roept de ander. 'Doe vrijwilligers werk of ga desnoods in een praatgroep'. 'Je moet jezelf verkopen', ja fuck ik ben een ambachtsman van origine. Denken en doen en volgens afspraak, was altijd mijn credo. Misschien kan ik beter verhuizen naar Indië, altijd gezellig druk en warm. Social Media gaat daar nog ouderwets door de kartonnen muren.

Over dozen gesproken …in ons winkeliers gezin hadden we er daar genoeg van, leveranciers liepen af en aan en wij staken als kids de nodige handjes uit de mouwen. Zo ging dat, gewoon meewerken vanaf jongs af aan. Met de overgebleven lege dozen wisten wij ons altijd kostelijk te vermaken. Boomhutten, kastelen en glijbanen bouwen… en ook de poes vond het altijd reuze leuk. De Homo Ludens (de spelende mens - red.) heeft mij gelukkig nooit meer verlaten.

Mijn inventiviteit bracht mij na de zoveelste afwijzing – ditmaal van een kringloop bedrijf – op de volgende inval: Toen ik weer eens jarig was – dat schijnt met een zekere regelmaat terug te keren – besloot ik alles al te hebben en niets meer te vragen. En toen kreeg ik naast de gebruikelijke boekenbon een DVD met het nieuws uit mijn geboortejaar. Hoewel je er verder geen drol aan hebt is dat toch best leuk.

Nou schijnen de Kringloop magazijnen, naast het huishoudmeuk, vol te liggen met overjarige LP's en boeken. Een commerciële flits (ik wist niet dat ik het in mij had) schoot er door mijn hoofd. Verzamel op jaar geselecteerde meuk, wat boeken en LP's en je hebt een fantastisch cadeau voor de jarige job. Een revival flashback in hard- en softwaar. En door de toegevoegde belevingswaarde kan je er nog een redelijke prijs voor vragen. Ondanks de afwijzing heb ik het gemaild en ze vonden het een bijzonder idee. Nou de uitvoering nog.

Ze hebben alles al in huis ze moeten enkel nog een passende doos zien te vinden. Maar die kunnen ze eventueel gewoon online bestellen bij Doosopmaat.nl. Worden ze nog geholpen door een vriendelijke dame. Oké ze is niet echt maar een product van Webspeaking uit Haarlem, heeft toch wel iets. (hé sluipreclame, zou dat wellicht iets opleveren ;-) Misschien moet ik nogmaals bij ze solliciteren, ditmaal als dozenvuller …dat moet ik toch wel volop kunnen?