Achteraf… week 50

In deze week steken de kerstmarkten als paddestoelen de kop op. In Haarlem in Anton Pieck sfeer en elders vooral in het traditionele opgetuigde steekgroen en lichtjes. In Tuincentrum Osdorp hebben ze naast herten en beren, in miniatuur een compleet Tiroler dorpje opgetuigd met erboven een gondellift voor de kids. Bij IKEA koop je (in Haarlem inmiddels uitverkocht, red.) voor 1 euro – vast incl. handleiding en versierplan voor dummies – een echte Julofferfestbøm. Althans je betaald 20,- en krijgt de korting pas bij aankoop in januari terug. Slim plan, zullen de groenverkopers van op de hoek niet leuk vinden. Maar die kraaien intussen iets over kwaliteit o.i.d.

Santa Claus is ook in Velsen gearriveerd, want ik zag Santa's taxi richting het Noorden voorbij schieten. Als ie maar niet vastloopt bij het Noordzeekanaal. Alhoewel hij er natuurlijk gewoon overheen vliegt, en gelukkig wordt volgend jaar eindelijk de Velsertunnel aangepast. Het eerste krantenwijk lopertje met nieuwjaarswensen heeft zich ook al aan mijn voordeur gemeld. Beetje vroeg maar zal gedacht hebben "dit jaar blijf ik de oplichters voor". Met een beetje mazzel wordt dit een nieuwe trend en beginnen ze uiteindelijk al ergens in juni met dit kweeïge gedoe aan de deur.

Door een familiefeestje in het Philharmonie café Beinum – waar zowaar ook gewoon popklassiekers uit de boxen schallen – verkeerde ik de dag erop nog in hogere sferen. Vast een glühweintje teveel. Een mooi moment om het hangende toilet, waar een constante waterval een acuut probleem vormde, onder handen te nemen. Na een halve dag slopen en analyseren toch maar eens advies bij de plaatselijke onderdelenboer ingewonnen. Daar waar je normaliter bij de bouwmarkt met een compleet nieuwe pot de deur uit loopt was ik nu klaar met een simpel rubbertje à 3 euro. Je bent even bezig maar hij hangt weer helemaal klaar voor de feestdagen. Gelukkige konden we voor de broodnodige ontspanning ook nog tussendoor op AT5 live kijken naar dé deur bij Ajax… zucht.

Dinsdag kregen de straatjournaal-verkopers ineens heftige concurrentie – broodroof – van heuse journalisten. Normaal zijn ze met geen stok de straat op te krijgen maar nu stonden ze gebroederlijk vooraan om actief voor hun rechten op te komen. Daar is het laatste woord nog niet over geze… geschre… op internet geplempt. Want er ontstond spontaan links en rechts een heftige online discussie tussen voor- en tegenstanders. Gezellig die communicatietijgers, altijd in voor een potje polemiek. De partijen benne er overigens binnen een dag uit. De cao inkt kan gaan drogen, de persen draaien door en we kunnen massaal naar de gevulde internetclouds blijven staren.

In aanloop naar de woensdag kwam bovenmeester.nl prof.dr Robbert Dijkgraaf langs om uit te leggen dat het bijnaaaa gevonden Higgs deeltje het synoniem is voor soort alom aanwezige pudding …Ooo komen we daarom zo moeizaam van de bank. Op woensdag zelf bereikte ons het nieuws over het falen van het verbod op ritueel slachten, de zucht om een Vettaks en dat de Iceman vooral beschikt over bruinvet. Zou er soms een wetenschappelijk verband zijn?

Met een forse kluit worden we inmiddels het riet ingestuurd, en zit het landelijk 130 km cruisen er voorlopig niet in. Men gaat vanwege de ganzenplaag, Schiphol met olifantsgras aan het zicht onttrekken. Dat zal ze leren, of minimaal weren ...die ganzen bedoel ik dan. En laten we hopen dat we niet een nieuw probleem hebben geschapen. Na de algen en zeewier een nieuw groen eureka moment. Waren die ganzen overigens maar een delicatesse, dan was het probleem waarschijnlijk al eind december opgelost.

Een lokale deceptie was de diefstal van een roestvrijstalen glijbaan bij de speeltuin van de Ymond-wankers. Daarnaast speelde de discussie in Haarlem weer op over Hét Been en de foeilelijke Kenau. Maar wat zouden we ons druk maken, want zolang de metaalprijzen stijgen lost dit probleem zich in de loop der tijd vanzelf wel op.

Het Groot Dikthee der Nederlanden werd ondermeer door de Haarlemse Marret Kramer gewonnen. Zie je wel dat we hier het goeist Nederlands braken. Regelmatig valt het H-woord deze week om, dus maak uw borst maar nat. En gaat eindelijk – ditmaal helaas zonder taartjes of broodjes haring – Velsen.vandaag.nl van start. Allemaal niets met elkaar te maken, maar het is maar dat u het weet.

Op naar een nieuwe week maar weer, wat opvalt en in petto heeft.

Achteraf... week 49

Vorig weekend struikelde ik nog links en rechts over de zwarte pieten en de Amerigos. Wegen en kades geblokkeerd, pepernoot regens en olijke blikken. Tot in de vooravond onrust op straat en gebonk op de ramen. Een week later kijk ik terug, misselijk van de speculaas en chocolade. Dat verhoogd in ieder geval mijn empathische gevoelens voor Matthijs van Nieuwkerk, die door een griepaanval de show spontaan moest verruilen voor de kleinste studio. Het voegt een nieuwe dimensie aan reality tv toe, samen beroerd onderuit.

Jullie hebben het afgelopen dinsdagavond toch allemaal wel gezien hé! De nieuwe serie van de vpro, 'NL van Boven'. Beelden en indrukken van hoe we gezellig op elkaars lip zitten en het toch prettig toeven is in deze schijnbare chaos. Nederland is prachtig, ook vanuit deze hoek.

Hoewel de temperatuur nog goed voelt waai je langzamerhand uit je hemd. Dus haal de ijzers maar vast uit het vet want de winter lijkt eindelijk het land in te rollen. Het is wel prettig dat over een paar weken de hoeveelheid daglicht alweer toeneemt. En ook onze lekendominee van sterrenstof en aliens, Govert Schilling, lijkt daar naar uit te zien. Hij begon ineens 8 uur te vroeg 'Good morning Planet' te roepen. Wat bleek, Govert zit in Amerika, op een congres naar Aarde 2.0 te turen.

U moet weten dat we de mazzel hebben dat onze blauwe planeet haaks op de zon als een tol staat te spinnen. En we aan die wiebelende as onze seizoenen te danken hebben. Op de meeste planenten is de keus namelijk doorgaans beperkt tussen bevriezen of grillen. Net wat je voorkeur is.

Kepler 22b, de tweemaal zo grote nieuwe Aarde, staat 600 lichtjaar weg maar bevindt zich gelukkig wel in de bewoonbare zone. Mooi, ik zet ondertussen de elektrische open haard even een graadje hoger, gezellig het kan weer.

Naast het redden van de Euro was het ook de week van de saaie bankencrisis verhoren. Erg belangrijk, schijnt. Het is dat de poppetjes af en toe bewogen anders was er van "live" uitzending maar weinig te bespeuren. Die arme Pino moest er zelfs met zijn gedichten en pakjes voor wijken. Schande. Eigenlijk zou het andersom moeten zijn, laat die bobo's maar eens een weekje verplicht naar Sesamstraat kijken. Wellicht levert dat eens een verhelderend inzicht op.

Grootmeester Cruijff kwam ook (alweer) in de media langs en bezocht zelfs noodgedwongen onze regio. Terwijl aan de andere kant van Europa op bizarre wijze het sportieve lot van Ajax werd beslecht.

Ikzelf was afgelopen week erg bezig met het CBR en dan specifiek met het project 2toDrive. Eigenlijk is het oud nieuws, en het is u vast ontgaan. Maar onlangs is de eerste 17 jarige geslaagd voor zijn autorijbewijs. Dus ziet u eerdaags een puber achter het stuur die u nog geen fles lauwe spiritus durft te slijten, en zit er een volwassen persoon naast, niet schrikken en gelijk 112 bellen. Het is een officiële proef.

Full speed gaat de Telegraaf Media Groep inzetten op POR (print, online en radio). Dat ziet er veelbelovend uit. Minder enthousiast was ik over de Sanoma Media verrichtingen, en hoe ze in amper 16 weken hun populaire Web-log community om zeep hebben weten te helpen. Directeur Michiel Buitenlaar trekt dan wel het boetekleed aan maar ook van de week was het na de laatste update nog niet rond. Alles is een ratjetoe en foto's zijn nog niet te uploaden. Daarnaast hebben ze in Amerika een aantal Wordpress-Light-Theme's laten vervaardigen en deze blijkbaar ter plaatse laten vertalen naar Oud-Hollands. Zo werd 'Share This' vertaald in het grappige 'Deelt Deze'. Of zou het soms een knipoog zijn naar onze zuiderburen, want daar zit in het licht van de eenwording misschien nog wel een groeimarkt voor Sanoma.

De week werd verrassend afgesloten door een oprisping in de discussie rond het Houtmanpad. Wel of geen asfalt en een koehandeltje met autowegen en tunnels. Voor- en tegenstaanders of was het nou juist andersom. Ik heb maar een pontje voor op de Brouwersvaart voorgesteld. Als we dan toch bezig zijn met verwarring zaaien.

Op naar een nieuwe week, wat opvalt en in petto heeft.

Er was eens...

Toen ik wat jaren geleden tijdens het traplopen pardoes tegen de spreekwoordelijke handschoen van Mohammed Ali aanliep, de sterrenpracht in al zijn glorie voorbij schoot en ik al wankelend naar lucht hapte, drong het tot mij door dat ik roofbouw op mijn lijf had gepleegd. Sporten is voor dommen, mijn aangeboren atletische lichaam had daar geen tijd voor. En ik had overigens van alles al eens uitgeprobeerd, van ballen, bikes tot aan waterballet. Ongetraind bleek ik iedere keer de derde plek met gemak te kunnen scoren. Dus waarom zou ik mij druk maken voor wat klatergoud of een zilverling.

Toch maar een afspraak met mijn nichtje gemaakt, want die doet iets in sport. Op het voorafgaande intakegesprek bleek het antwoord op de vraag 'wat doet u het liefst?' niet het goede antwoord 'meelallen op een barkruk in het enige rookcafé van Haarlem' te zijn. Jammer, want ik zong er altijd naar lieve lust mijn longen uit het lijf.

Op naar de conditietest, 9 minuten peddelen op een nepfiets. Dat moet een makkie zijn want doorgaans loop ik in 11 minuten de coopertest. Halverwege de test brak het klamme zweet mij uit. In mijn beleving moet iemand stiekem een dynamo – die de complete wereld van stroom voorziet – tegen het vliegwiel van de hometrainer hebben aan gezet. Na 6 minuten hield ik het verzuurd en uitgeput voor gezien. Hoogtijd voor een trainingsplan want er was vooral iets niet ...conditie.

Jaren later blijk ik na een intensief programma, en met gaandeweg de nodige schema aanpassingen, nog steeds geen toptalent. Maar vertil tegenwoordig gerust honderden kilo's en neem traptreden per twee. Hoewel het bankhangen met een natje en een droogje nog steeds aan mij is besteed.

Mijn nichtje doet nog steeds iets in sport, of sterker nog ze ademt sport. Vorige week (1 en 2 december) werd ze middels een spoor van broodkruimels naar de Efteling gelokt. Daar was namelijk het tweejaarlijkse Sportmedisch Wetenschappelijk Congres van de Vereniging voor Sportgeneeskunde (VSG). Daar komen allerlei specialisten samen om thema's uit te diepen en moeilijke dingen te bespreken. Vast vooral saaie mannen in witte jassen. Dus de organisator zal gedacht hebben 'laten we het in ieder geval door de lokatie een beetje opleuken'.

Na twee dagen kwam het hoge woord in sprookjesland eruit, en het schudde iedereen wakker. We blijken namelijk een Haarlems toptalent in ons midden te hebben. Nee geen nieuwe Yvonne of een vrouwelijke equivalent van Dennis, het zit hem niet in de meter, de tijd of de worp maar in de mogelijkheid tot een topscore. Want Sharon is door de bollebozen uitgeroepen tot Sportfysiotherapeut van het jaar 2011.

Een toppertje die vooral sporters op weg naar hun persoonlijk record behoedt voor schade en/of weer op het juiste spoor zet, en hun blessures tot een minimum weet te beperken. Was ik even in goede handen. Daar durf ik dus gerust wel mijn nek voor uit te steken en aan te bevelen. Dus heb je ook een breuk in je sportcarrièrre of een dip in je reizende sterrendom, dan moet je haar zeker eens consulteren.

Vrije val

De man van de Sociale Dienst schudt meewarig zijn hoofd. Een gevalletje apart, of zou het een act zijn en is het lopende band werk voor hem geworden. En zo walst ineens de crisis in mijn leven. Niet eens enkel aan de stoep maar zelfs tot aan de lippen. Zoetjesaan wordt duidelijk dat in voorgaande jaren door mensen met dure functienamen het vertrouwen is beschaamd, en wat daar de consequenties van zijn.

Anderzijds komt ook de menselijk maat bovendrijven. Zo heb ik de laatste weken mijn gelijk gekregen, excuses ontvangen, en steun en support uit allerlei hoeken, thanxs daarvoor ...allemaal heel mooi en lief, daardoor stap ik met opgeheven hoofd positief door het leven. Maar helaas heeft het voorlopig geen brood op de plank gebracht, dat duurt blijkbaar nog even.

Gelukkig hebben we ervaring met budgettering, en zetten we nu keihard de tering naar de nering. Alhoewel de één de ander met gemak inhaalt. Zolder opgeruimd, Marktplaats gevuld en het oude goud voor muntjes omgeruild. Het geeft een moment van rust en bezinning.

CV opgetuigd, netwerk aangeboord, tientallen brieven op de post. Althans via de mailbox dan, want hardcopy is er tegenwoordig niet meer bij. Het resulteert in automatische reply's met smakeloze volzinnen. Geen speld tussen te krijgen. Heb ik daarvoor al die jaren, als personeelschef die open sollicitaties netjes met een handgeschreven krabbel, vriendelijke afgewezen. Zeur niet opa.

Ineens duiken Uitzendbureaus – doorgaans gevuld met studentikozen – in mijn blikveld op. Als onkruid nestelen zij zich in de kieren en gaten van de stad. Hoewel schreeuwerig aanwezig hoor ik er dus never nooit meer wat van. Waarschijnlijk zijn ze vooral nuttig voor groen gras e.d.

Vacatures sites is ook zo'n mooi fenomeen. Na het tiende exemplaar valt het muntje: "wtf deze vacature heb ik al driemaal gelezen", en helaas hij is van vorig jaar en al lang en breed vergeven of opgeheven. De overload aan info blijkt ook in deze vooral een zoektocht naar relevantie.

Alle dagen thuis doet de tijd verbuigen, alles lijkt retelang te duren en het gaat vervelen. De headhunter zag het positief: "joh, je bent direct beschikbaar". Het blijkt nl. dat bedrijven hun zoektocht naar nieuw personeel vooral uitstellen om plots bedient te willen worden. Een cafetaria is er niets bij.

Voorlopig zit ik in een vrije val, de bodem nog niet geraakt. Een vacuüm in het leven. Het kan overigens ook een blender zijn, gezien de vele nieuwe ervaringen die ik heb mogen meemaken. Want de bakens verzet en dan blijkt er veel meer mogelijk en hele leuke banen in het verschiet. Nu moet ik enkel nog anderen zien te overtuigen, en daar is vast wat tijd voor nodig.

Binnenkort maar een wijkje nemen. Lekker een ommetje, even de benen strekken, borst vooruit en neus in de wind. Ik hoop dat de Sociale Dienst één van mijn vaste adressen gaat worden, dan zit ik voorlopig gebeiteld.

Begin van deze serie: De American Dream

Abri spam

Deze week is de start gemaakt met het plaatsen van nieuwe abri's en mupi's in Haarlem. Meldt het persbericht in de krant. Ze schijnen 'duurzaam' en 'milieuvriendelijke' te zijn en 'een goede bescherming te bieden tegen regen en wind'.

Joh, allemaal leuk en interessant, maar er valt wel meer te melden over onze abri's. Die noest zwijgend langs de kant van de weg hun ding doen. Het zijn van die verbruiksartikelen waar je figuurlijk niet te lang bij stilstaat ...letterlijk helaas vaak weer wel. Meestal is er ook 'zitcomfort' in aangebracht, als je tenminste van 'medium rare' houdt.

Abri's zijn de bushokjes (mupi's zijn reclamezuilen – peperbussen 2.0 dus, red.). Vroeger van grof beton met herkenbare kiezels, maar tegenwoordig in strak transparant glasdesign. Het woord 'abri' komt uit het Frans (abrier) en betekent beschutten. Het van origine Franse bedrijf JCDecaux, is langzamerhand marktleider in abri's en mupi's en heeft er strak de hand in.

En dat doen ze slim want de exploitatiekosten wordt door de reclame opgebracht. En met die reclame op deze A-locaties word je, of je nou wil of niet, iedere dag op straat mee geconfronteerd. Van zo'n rechtstreeks contact met de doelgroep kan een marketeer enkel maar van dromen. En herhaling vormt de sleutel tot succesvol adverteren.

Maar laten we eerlijk zijn, ze doen er ook veel voor terug. Zo hanteert de firma de 'Broken-Window-Theory' als bedrijfsbeleid. Volgens deze theorie, verlaagd een vervuilende of gemolesteerde omgeving, de drempel voor anderen om zelf de waarde en normen naar beneden bij te stellen, en meer in stereotyperingen te gaan denken en handelen. Dus de franse kaboutertjes zijn er doorgaans vlot bij, en zie je in de praktijk zelden een kapotte abri ruit, en zeker geen twee.

U dacht dat die grappige design stippen – die halverwege zitten – er zijn om niet als een rund tegen het brandschone glas op te knallen. Het blijkt Braille te zijn, het schrift voor blinden en slechtzienden. Ik heb het even ontcijferd en er blijkt zoiets te staan: "fling, flang flop, koop ham bij de slagerij Plop". Ordinaire spam dus.

Het kan overigens ook zijn dat ik het binnenstebuiten heb gelezen!

Hoor graag van u wat er dan wel staat?

Opgeblazen

Wat is hier aan de hand!? Een reusachtig roze baby, van pak en beet 3 meter hoog, staat neurotische te flapperen. Vast niet van hier, wellicht van een andere tijd of misschien zelfs uit een andere dimensie. En zo te zien staat zijn tijdmachine om de hoek geparkeerd. Enkel de hypersonische plasma engine lijkt te ontbreken. Maar die ligt vast bij de garage ter reparatie.

De DeLorean DMC-12 sportwagen – voorzien van een inventieve hightech biomotor – werd in de film 'Back to the Future', door de hoofdrolspeler Micheal J. Fox gebruikt om zich in de tijd te verplaatsen. En die staat zomaar in Haarlem in zijn roestvrije stalen body aan de kant van de weg te pronken. Wauw, ik heb hem aangeraakt.

De sportwagen is het kindje van de Amerikaan John DeLorean. Een man met een missie, de creatie van zijn eigen auto's. Ik vind het een prachtig ontwerp, maar vraag mij enkel af of je de RVS carrosserie nou met een schuursponsje moet wassen, en of hij door het gewicht niet stuurt als een tank.

De ondertoon in de film is dat keuzes; fouten; verkeerde afslagen, gemaakt in het verleden maar moeilijk zijn om te vormen tot een nieuwe wens. I.p.v. blijven hangen in wat geweest is kan een mens maar beter gelijk zijn demonen tegemoet treden. Het verleden is om uit te leren, de toekomst om over te fantaseren maar leven doe je nou eenmaal in het heden. Met inbegrip van je tekortkomingen en kansen.

Baby's zijn er in alle vormen en maten. En als dorpsdrukker, heb ik alle facetten van het leven voorbij zien komen. Aan de wieg gestaan – niet letterlijk natuurlijk, maar als maker van de kaart en advertentie – van menig puber die nu met of zonder de baard in de keel in de plaatselijke super staat te bedienen. Dromend van een glansrijke carrière en wat het leven voor hem nog in petto heeft.

Demonen schijn je vooral zelf te scheppen. Maar gelukkig is het net zo als bij deze bovenstaande mega-baby dat als je de stekker eruit trekt, geen lucht meer inblaast, ze binnen no-time als een slappe zak op de grond liggen te dweilen.

Misschien moet ik de auto eens boeken, als ik durf even flink blazen, voor een tijdsprintje voor- of achteruit! of gewoon voor een blokje om in het nu. En die mega-baby, hoe druk ie ook staat te klapwieken, laat ik maar even aan mij voorbij gaan. Ben bang dat ik daar nu even geen tijd voor heb.


Spam: Je vindt die baby en aanverwante zaken overigens bij Bibalou aan de Rijksstraatweg in Haarlem-Noord.

Nieuwe bezems vegen schoon

Ik heb gisteren in de afwikkeling van mijn faillissement (zie De American Dream) mijn lease autootje, met wel 68 pk, bij de doorstartende partij mogen inleveren. Fatsoen moet je immers doen.

Ooit was ik een kruidvat vol met angsten. Zoals smetvrees, sociale angsten en grote dieren aversie. Ook dwangmatig tellen was mij niet vreemd. Maar met struikelen en weer opstaan, oefenen en doelbewust je grenzen verleggen, komt een mens heel ver.

Zo had mijn vrouw ooit in het geniep een date met een paardenfluisteraar geregeld. Nietsvermoedend reed ik het erf van de chambre d'hotes op. We stonden nog niet stil of er dook een mega Rothweiler met het gezicht van scarface naast mijn zijraam op. De gastvrouw zwaaide vrolijk onverzettelijk van achter haar kakelbonte gordijnen, en er zat niets anders op dan mijn portier op een kier te zetten. De stomp – die voor staart door moest gaan – begon heftig te swingen, en kwijl bleek het grootste gevaar.

De fluisteraar bleek een soort van Arnold Schwarzenegger paarden voor de topsport te trainen. Ik wist in ieder geval niet dat 1 pk van dichtbij zo groot kon zijn. Een sessie van 2 uur, hoefkrabben, borstelen en een ritje door de bak waren grensverleggende ervaringen. Maar de uitleg dat paarden nauw verwant zijn aan konijnen hebben mijn blik voor eeuwig verruimd. Domme angsthazen zijn het.

In de periferie van Velsen zijn er veel paarden, kippen en konijnen. Die hoppen, tokken en schijten, soms ook op straat. Maar dat is natuurlijk met de oprukkende leef grenzen niet zo raar. Onze paden kruisen elkaar steeds vaker. In de buurt van maneges lopen de meiden van de club vaak een vaste route, en die wordt dan gemarkeerd door uitwerpselen. En hoewel de vijg – in tegenstelling tot de vleesetende hondenhoop – een halfproduct is, die door vogels binnen een dag of wat is weggewerkt, werd het hoogtijd om tussen de gebruikers van de openbare weg afspraken te maken.

Gisteren werden die onderstreept door de onthulling van mijn ontwerp van een verkeersbord. Mevrouw Van Es (bewoonster van het eerste uur), Peter van Ling (directeur van AWV Eigen Haard) en onder toeziend oog van de Velsense wethouder Annette Baerveldt, namen officieel het eerste exemplaar in gebruik. Die hangt nu aan de Hugaardskamp in Velserbroek te prijken. Het is natuurlijk maar een gebaar, de uitvoering moet in de dagelijkse gang nog gaan blijken. Maar ik heb goede hoop dat het gaat lukken. Op naar shitless streets en een fijne samenleving tussen mens en dier.

68 pk weg en een bord rijker op dezelfde dag, daar moet volgens mij een causaal verband tussen zitten. Ik zie hem nog niet, maar wie het ziet mag het zeggen, ik hoor het graag.


Lees ook vervolg: Vrije val

De American Dream

Haarlem - gepubliceerd 15 sept. 2011 op Dichtbij.nl

Het is gelukt. In de crisisjaren '80 in de postkamer bij het gerenommeerde bedrijf Drukkerij - Uitgeverij Cornegge te Santpoort als loopjongen begonnen, heb ik mij in de loop der jaren tot directeur-eigenaar ontplooid. Om vervolgens 30 jaar later weer als loopjongen te eindigen. De American Dream heeft zijn volledig ronde gemaakt, ik ben namelijk van de week failliet verklaard. Aan de overkant van de plas schijn je er als ondernemer dan pas echt bij te horen.

Je wilt het eigelijk niet weten, maar iedere dinsdagochtend passeren achter die grote houten rechtbank deuren in de Jansstraat, 10 zaken op een rij. Zwijgzaam zit je in een neutraal strak geplaveid halletje met ongemakkelijk zitjes, met nog tig mannen en vrouwen in pakken en toga's, te wachten op je opgang. Met wat vragen en een hammerslag is de uitspraak dan binnen 20 minuten een feit. Hop hip horlepiep, down the drain.

De Rechtbank ziet er overigens van binnen best aardig uit, een beetje kil, zakelijk en strak, maar voor de volgende monumentendagen wellicht de moeite waard om in de route te worden opgenomen. Maar dit terzijde.

Zo'n crisisperiode blijkt overigens een crash dieet. Naast mijn werk ben ik door de stress binnen een week ook gelijk 3 kilo lichaamsgewicht kwijt geraakt. Hoewel het heel wonderlijk is wat er tijdens zo'n periode allemaal binnen lijf en leden gebeurt, zou ik het toch niet willen aanraden.

Laat ik gelijk het moment aangrijpen om mijn lieve vrouw – die ook maar al die ellende over haar krijgt uitgestort – en al die aardige mensen om mij heen te bedanken voor hun steun en zorg. Ik heb er even geen woorden voor maar ik waardeer het uit het diepste van mijn hart en het doet al die negativiteit en de waan van de dag als sneeuw voor de zon verdwijnen.

En nu opteer ik als uitgerangeerd DTP-er en printoperator met ondernemerservaring maar voor clochard, alhoewel de Haarlemse bruggen daar niet echt uitnodigend voor zijn. Volgens veel mensen schijn je door zo'n ervaring naar je kernwaarden terug te keren en er doorgaans sterker uit te komen ...we gaan het vast meemaken. 

Indrukwekkende ingezonden brief in de IJmuider Courant van mijn leermeester en oud-collega, Ko Timmers.

Lees ook vervolg: Nieuwe bezems vegen schoon

Houtmanpad

Haarlem - gepubliceerd 27 aug 2011 op Dichtbij.nl


Je hebt van die plekken, binnen of nabij de stedelijke omgeving, die je binnen een split second het verleden doen binnen treden. In het geciviliseerd en vooruitstrevend Nederland is eigenlijk elke cm wel door mensenhanden beroerd en herschikt. Het is dan best wel wonderlijk om zo nu en dan locaties te treffen waar je het gevoel krijgt dat het altijd al zo is geweest. Het Houtmanpad in Haarlem is zo'n plek. Een kronkelig schelpenpad, een verbinding over het voormalige veen tussen de Haarlemse duinrichel en de Bloemendaalse duinen.

Het 800 meter lange Houtmanpad is echter in de top 10 van herstructureer plannen beland, en de Provincie Noord-Holland heeft er al vast een slordige 2,4 miljoen euro voor gereserveerd. In hun visie zou het een ontbrekende schakel zijn in het netwerk van fietsverbindingen en daarnaast van invloed zijn op de keuze om met de fiets of de auto richting de kust te gaan. En dus moet er volgens het voorlopige ontwerp een geasfalteerd fietspad naast en gedeeltelijk op (er is namelijk ruimte gebrek) het huidige voetpad komen.

Het Houtmanpad wordt vaak door fietsers uit de omgeving gebruikt. Die moeten, om niet in de sloot te belanden, met enige behendigheid over het smalle kruip-door-sluip-door pad manoeuvreren. Er zal dus voor groot gebruik grondig aan de situatie moeten worden gesleuteld en verbouwd. Uiteraard gaat dit ten kosten van het huidige karakter. Het verschil in snelheid tussen rollend en lopend verkeer zal toenemen en de overlapping in het plan zullen een veelvoud aan conflictpunten gaan opleveren. Het is vragen om moeilijkheden en ik zie mijn geest al dwalen hoe je al kuierend door aanstormende wielrenners, pedaalstampende puberjeugd of door een actieradius vergrotende brommobiel wordt geplet. Dit vormt natuurlijk in de bestuurlijke visie de opmaat om nog meer breekwerk te gaan verantwoorden.
Op zomerse dagen zal het fietsverkeer richting strand best wel pieken, maar waarom die per se via deze route zouden moeten, is mij een raadsel. Er zijn namelijk voldoende alternatieve routes met prachtige aansluitende fietspaden en doorgangen in de nabijheid. Daarnaast zou ik eerder de fietsenstallingen in Haarlem en de uitstekende strandbus en treinverbinding promoten.

Het is een onzalig plan. Boze tongen beweren overigens dat het fietsgebruik rond de breng- en haaltijden sinds de komst van een lagere school en kinderopvang drastisch is toegenomen. De invulling van die twee moeizaam te bereiken gebouwen, is er dankzij toenmalig GroenLinks wethouder Ruud Grondel zo gekomen. Diezelfde partij blijkt nu een groot voorstander van dit nieuwe fietspad te zijn. Daarnaast zou het mij niet verbazen dat die omwonende voorstanders – verenigd in de wijkraad en werkgroep – vooral uit DiWi's (Dubbel-inkomen-With-kids, en vast een bakfiets) zouden bestaan. Het komt mijns inziens allemaal net even te mooi uit.

Mij bekruipt in ieder geval het gevoel dat bestuurlijke kronkels weer eens iets gaan stuk maken. Hoewel vooruitgang en moderniteit mooi en vast noodzakelijk zijn, word ik van sommige dingen enkel maar weemoedig ...waarom kunnen 'ze' sommige dingen nou niet gewoon laten zoals ze zijn, zucht.

Buiten gebruik, excuses voor het ongemak.

Ik heb een voorliefde voor het individuele transport. Gemotoriseerd rollend, op eigen kracht of desnoods lopend. Zolang ik maar de keuzevrijheid heb over hoe van A-naar-B te komen, en hoe vaak ik tussentijds stop of mijn route verleg. Collectief vervoer is niet zo mijn ding en komt dan ook niet zo vaak voor. En als ik er al eens gebruik van maak is het iedereen keer weer door veranderingen een hele ervaring. 

Zoals iedereen wel weet is de aloude papieren strippenkaart inmiddels verdwenen, dus voor het gemak heb ik maar ov-chipkaart – een pasje te grote van een creditcard – aangeschaft. Geen abonnement of een gepersonaliseerde versie, maar een anonieme. Want 'men' weet al genoeg van mij, en georganiseerde databases zijn relatief lek.

Het gaat net als met de banken: eerst kon je nog met je zuurverdiende harde muntjes bij ze terecht. Toen kreeg je als dienstverlening zo'n handig plastiek kaartje in je mik. Om vervolgens helemaal afhankelijk te worden van die virtuele wereld, of als een outcast met je kraaltjes en spiegeltjes helemaal van het systeem te worden buitengesloten. Tja, wat is dan de keuze.

De ov-chipkaart werkt als een plastiek portemonneetje, je moet hem zelf steeds van voldoende saldo voorzien. Dit kan via internet of bij een oplaadstation. Het eerste is bij de anonieme kaart geen optie dus rest de tweede mogelijkheid. De dichtstbijzijnde oplaadstations zijn voor mij bij de Bruna 5 km off-route, en bij een NS station die door de tamelijk onveilige ligging een uitstekende skimplek biedt. Ik zal er dus op uit moeten of onderweg tegen een handige laadstek op moeten lopen.

Maar wacht, ook in de bus zelf kan je terecht. Hobbelende en slingerend kan je dan met je hele hebben en houwen je pasjes trekken en de oranje kast bedienen. Je moet er wel enigszins atletische en standvastig voor zijn en het zal dus in de praktijk niet voor iedereen zijn weggelegd. Daarnaast moet je eerst inchecken en daar uiteraard nog voldoende saldo voor moeten hebben.

Had die mevrouw vandaag voor mij even pech, geen slado meer en in de vorige bus was het oplaad apparaat defect. Dus vroeg ze vriendelijk aan de buschauffeur of ze even mocht opladen om daarna in te checken. Niet dus, want Connexxion houdt er strikte regels op na. Mevrouw kon eerst een los duur enkeltje kopen. Met keiharde muntjes, dat dan weer wel. Weer een illusie armer en een ervaring rijker.

Ineens begreep ik de populariteit van al die fietsen met hulpmotor, de zogenaamde e-bikes. En nou maar hopen dat op termijn daar ook niet een plastiek kaartje voor gaat komen.

Van de plank gerukt

Hebben jullie dat nou ook, dat je meerdere boeken tegelijkertijd leest. Ik bedoel natuurlijk niet letterlijk maar dat je ze in dezelfde periode consumeert en door elkaar heen tot je neemt. Sommige boeken boeien dusdanig dat ik er binnen no-time doorheen vlieg, terwijl andere exemplaren er met tussenpozen – van plank op en plank af – er wel een jaar en langer over kunnen doen voordat de laatste bladzijde in zicht komt.


Recent afgesloten: 

Wij zijn ons brein – Dick Swaab 
Een kleine 500 pagina's tellend boek 'Wij zijn ons brein' van Dick Swaab. Een levenswerk, althans! Ik kon in eerste instantie de rode draad niet in ontdekken, totdat ik er achterkwam dat het vooral een bundeling van columns betrof, die wel degelijk een ruime tijdspanne overzien en de opgedane wijsheid belichten. Dick Swaab is een neurowetenschapper die zijn sporen heeft verdient. En hoewel het boek een beste pil lijkt is het voor de leek interessant en best goed te doen.


In de tussentijd gelezen: 

Society 3.0 – Ronald van den Hoff
Een lekker leesbaar boek, in twee weken uit. Het begint met lekker schoppen tegen de gevestigde orde om daarna uit te weiden over de maatschappelijke herverdeling die er schijnbaar en vooral door internet aan zit te komen. Het eindigt een beetje zweverig met een schets van allemaal lekker ieder op zijn eigen eilandje doch samen co-creating. Wat de mens die dit allemaal niet kan behappen met dit concept moet is mij vooralsnog een raadsel.

Tussendoor:
Huid en Haar – Arnon Grunberg
Wat een rare vent moet die Grunberg zijn. Hoewel ik mij aardig met de hoofdpersoon kon identificeren (hmm, tijd voor zelfreflectie) er aardig wat spitsvormigheid en tekstuele hoogstandje in te vinden zijn, bekroop mij vooral het gevoel: hoe ziek moet een mens zijn om dit soort gereutel te verzinnen en te publiceren. Uitgelezen en gauw opgeborgen, en dat gevoel is misschien wel mijn redding. 




Nieuw op de bank:

 
De vrije wil bestaat niet – Victor Lamme
Een boeiend boek die een beeld schertst dat onze beschaving nog dunner dan dun is. Bij de beesten af. Marvin Minsky beschreef het eigenlijk in de vorige eeuw al: het poppetje in ons hoofd – die de indruk wekt dat we in control zijn – is er enkel om ons die illusie te verschaffen en te behoeden dat we niet met de beschikbare rekenkracht beserk gaan. Het is grappig te lezen dat we vooral op een automatische piloot blijken te lopen en achteraf het verhaal invullen. En dan ben ik nog niet eens op de helft van het boek... zou het lezen eigenlijk wel nut hebben ;-)



Op de plank:

Het karakter van China – Cecilia Lindqvist
In dit boek wordt naast het beschrijven van allerlei sociaal culturele wetenswaardigheden gaande weg de oorsprong van de Chinese tekens uit de doeken gedaan. Het blijken vooral een soort striptekeningen te zijn die in de tijd strakker en abstracter zijn geworden. Als je het weet kan je er soms iets dergelijks als 'een mannetje met hond' in ontdekken, maar meestal is het niet te doen. De meeste tekens zijn dan ook opgebouwd uit allerlei figuren en door de verschillende combinatie is het vaak niet enkel een nuance verschil maar zelfs een heel ander verhaal.

Denken en Spreken – Flip G. Droste  
Taai zo niet saai boek, niet door te komen. Wetenschappelijk geënt vanuit het Nederlandse taalgebied. Wellicht wel leuk te lezen dat je gedachte wereld sterk beïnvloed wordt door de taal waarin je bent opgegroeid. Er zijn maar een paar hoofdstromen die de talen vormen, eigenlijk ontlopen ze elkaar helemaal niet zo. Naast verschil in grammaticale opbouw is de uitdrukkings bibliotheek bij de enne wat ruimer dan bij de andere. Dat doet mij overpeinzen wat een schrale taal dan eigenlijk doet met iemands kijk op de wereld. Maar misschien is dat juist wel een verrijking die duidelijkheid schept. 

In de mand:

En dan heb ik nog wat in de wacht liggen zoals 'Geheime codes' van Paul Lunde; een boek over de de Big Bang; Griekse mythologie en de geschiedenis van de Filosofie. Shoppen bij de Slegte e.d. wordt nog eens de doodstaak aan mijn rust. Boeken, ze zouden verboden moeten worden.

Broodletters en cookiekruimels

12 juli 2011 gepubliceerd op het weblog van De Nieuwe Reporter

Twijfels over hyperlokale projecten

Mijn enigszins boute tweet: “ze zijn de weg kwijt en binnen een jaar floppen Dichtbij.nl en Vandaag.nl”, werd door @APleijter handig gepareerd met “kan je dat even onderbouwen?” Dat wil ik best, maar eigenlijk waren het gewoon mijn guts die spraken. Ik moest daar dus wel even over nadenken: waarom denk ik dat eigenlijk?

Jullie mediajunks zijn vast wel bekend met Dichtbij.nl en Vandaag.nl. De hyperlokale producten uit de koker van de Telegraaf Media Groep (TMG), die met veel enthousiasme gaandeweg dit jaar over het land worden uitgerold. Het zijn gesubsidieerd initiatieven die de gemeenschap weer bij het plaatselijke nieuws moeten betrekken en de regionale handel en wandel op de bühne willen zetten. De Vandaag-websites zijn gelanceerd door HDC Media, de tak van TMG die verantwoordelijk is voor een aantal regionale dagbladen, zoals het Haarlems Dagblad, Leidsch Dagblad en de Gooi en Eemlander. Dichtbij.nl heeft zo zijn eigen voorgeschiedenis van bij elkaar geharkte plaatselijke weekkrantjes uit de TMG-stal. Maar nu stomen ze redelijk gebroederlijk op, met ieder zijn eigen hyperlokale ontplooiing.

Nou moedig ik het ten sterkste aan om in deze individualistische tijden de krant weer op de zeepkist te krijgen. Zo heb ik zelf, een aantal jaren geleden, de TMG-directie op zijn maatschappelijke verantwoordelijkheid gewezen en mijn visie gemaild. Ik moet daar overigens (hoe naïef kan een mens toch zijn) nog altijd antwoord op krijgen. En daarnaast heb ik een paar keer met de HDC-internetredactie rond de tafel gezeten om ideeën te delen. Ik denk namelijk nog steeds dat– ondanks allerlei vruchteloze initiatieven her en der – een slimme wisselwerking tussen bestaande media en internet een belangrijke bijdrage kan leveren aan een beter klimaat binnen de gemeenschap. Media – en kranten in het bijzonder -hebben mijns inziens de taak om midden in de samenleving te staan, om deze zo goed mogelijk objectief te informeren en een podium te bieden. Het versterkt de sociale cohesie en slaat bruggen.

Maar wat bedoel ik nou eigenlijk met mijn vrij negatieve tweet? 
Ik ben een data-lurker, druk bezig met alles te weten komen of minstens het vergaren daarvan. Een grootverbruiker van letters in alle maten en vormen. Ik verorber dagelijks een flinke portie publieke en commerciële televisiejournaals, ik stroop het internet af en lees alles wat los en vast zit. En mocht de wereld ooit vergaan dan bereikt dat bericht mij prompt via de sociael media. Echter, het lezen van een vers dagblad, daar ben ik mee gestopt. Het voegt namelijk maar weinig tot niets toe.

De plaatselijke stadskrant wordt gedrukt in een andere stad, de hoofdredacteur is altijd elders druk, de columnist komt uit een andere provincie en het plaatselijke kantoor wordt door parttimers en een voormalige kunstredacteur bemand. De koppen zijn suggestief en de inhoud staat vaak vol met fouten, en wat goed is komt van het persbureau met artikelen die vaak niets met de regio van doen hebben. Ik begrijp het wel, het is het product van jarenlang bezuinigen en de zucht naar efficiency.

Nu hebben we internet en de technische crossmediale mogelijkheden bieden geweldige nieuwe kansen. Maar er zijn tevens bedreigingen, en ik vrees jammerlijk dat het met de www.hyperlokaal.nl wel eens dezelfde kant als de papieren versies kan op gaan.

Wat kan er dan fout gaan? 
De goedbedoelde community manager zit ergens in de regio en de ingehuurde moderatie ver weg in de polder. Ze doen er dagen over om te corrigeren (als ze dat überhaupt al doen) en missen het gevoel voor de subtiliteiten van de regio. Het trollen gaat ondanks de technische vernieuwde sites nog altijd door: ik krijg zorgelijke mailtjes van vrienden over identiteitsdiefstal en imagoschade. Namen van bestuurders en redactieleden zijn gekaapt en zorgvuldig opgebouwde virtuele identiteiten worden in no-time door misbruik om zeep geholpen.

Dichtbij.nl gaat het lieftst aan de slag met een soort heilige drie-eenheid: een professionele community manager, een vrijwillige burgerjournalist en een ondernemende account manager. De grote vraag is natuurlijk waar ze die vrijwilligers in dit startjaar van de grote 65+-exodus vandaan denken te halen. Volgens mij hebben de meesten meer trek in quality-time met het zwitserlevengevoel, en vinden ze doorgaans dat ze genoeg voor de gemeenschap hebben betekend. Maar misschien hebben ze een nieuw publiek voor ogen, een doelgroep mij nog onbekend. Of ze moeten natuurlijk van die multimediale talenten bedoelen! Zo zag ik vorige week een overdreven positief concertverslag voorbijkomen. Niet zo gek natuurlijk, hij was namelijk geschreven door het productiebureau. Verkapte recensies geschreven door belanghebbende en commerciële partijen…

De sites van Vandaag.nl en Dichtbij.nl zien er eigenlijk best netjes uit, maar zijn wel erg versnipperd met al die lokale keuzemogelijkheden. Zo heb je in de omgeving van Haarlem alleen al voor beide sites meer dan een handvol gebieden als selectiemogelijkheid beschikbaar. Geokaartjes, twitterverwijzing, foto’s, filmpjes en natuurlijk de noodzakelijke reclame maken het tot een kakofonie aan materiaal. De infostress en mediaverslaving liggen voor velen reeds op de loer, mocht je je weg er al in weten te vinden. De doorsnee mens snakt naar relevantie in de hectiek van de dag en informatie uit de directe omgeving is hot. En een veelvoud aan berichten uit de aangrenzende regio’s boeien maar weinig. Zo komt er natuurlijk nooit een levendige lokale discussie uit voort. Het probleem is mijns inziens dat men er wel is, verslag doet, correspondeert etcetera, maar eigenlijk niet echt deelneemt of onderdeel is van de gemeenschap.

Uit de oude doos 
Ooit hadden we een buurtsite in de ‘prachtwijk’ Haarlem-Oost. Het was er gezellig druk, ietwat knullig en rommelig, maar het trok belangstellenden (oud buurtbewoners) tot vanuit New Zeeland aan toe. Totdat het Haarlems Dagblad en de Woningcoöperaties zich er mee gingen bemoeien. Er werd een professional opgezet, een schrijvende dame uit de buurt, de site werd opgeleukt en met sponsorlogootjes geflankeerd. Het resultaat nu is een saai, zo niet doods, infokanaal voor met name de noodzakelijke nieuwbouw. Tel uit je winst.

De insteek lijkt vooralsnog goed, en hopelijk weten ze tussen de burelen de juiste modus te vinden om hun doelgroep serieus erbij te betrekken. Zodat er ook aan het eind van de subsidietunnel nog markt over is. Ik ben van mening dat een boeiend platform de betrokkenheid vergroot en de adverteerders dan vanzelf wel volgen.

En omdat jullie het tot hier hebben gelezen, wat suggesties: 

• De rubriek met jarigen en jubilea doet het altijd erg goed in het plaatselijk sufferdje: stel de lezers in de gelegenheid om in een vaste rubriek een kek fotootje en een grappig tekstje van het feestvarken te uploaden
• Regionale en lokale sleutelfiguren op uitnodiging en geverifieerd in een beschermde schil laten reageren 
• In de tweede schil het anonieme gekrijs, wat soms best een geinig/creatief inzicht verschaft. Want juist de kracht van het anarchistische internet is dat het sociale conventies overstijgt
• Boeiende onderwerpen/discussies langer hooghouden 
• Niet de artikelen naar de sociale media linken, maar de sociale media onder de artikelen plaatsen, integreren met de buitenwereld. Het gaat nl. niet om zenden maar om ontvangen
• Benader organisaties en vereningingen (kerk, sport etcetera) bied ze de mogelijkheid aan om hun periodieke informatie, die vaak door een enkele vrijwilliger getrokken wordt, te publiceren. Geef ze een soort spaarcard om ze te binden en bij het concept te houden. Wellicht een hoekje waar ze hun clubspullen aan de man kunnen brengen voor extra inkomsten 
• Een lokaal prikbord voor degene waar marktplaats een stap te ver is. 

Beachparty 2011

Velserbroek – Vanwege het 25 jarige bestaan van polderwijk Velserbroek was er gisteren een Beachparty bij de horeca locatie Villa Westend. Goed druk maar met voldoende bewegingsruimte, gingen ongeveer 1000 mensen uit hun dak op lokaal talent en beat.

De happening begon al s'middags om 17:00 uur, maar ik ging rond een uurtje of acht onderweg via de Slaperdijk. Daar kon ik de muziek al horen, deze geluidswal kwam enkel niet uit de polder maar vanaf de kust aangerold. Wat bleek, tegelijkertijd was er gisteren het 538 strandspektakel in IJmuiden aan de gang. Gelukkig voor gastvrouw Dana van Villa Westend en de '25 jaar Velserbroek' organisatie was er bij de Beachparty hiervan niets te horen. Burgemeester Weerwind, die ik later op het feest sprak, heb ik maar niet gewezen op deze vergunningen mismatch. Hij zag er al zorgelijk genoeg uit over de ±11.000 man die die avond zijn eigen strand van IJmuiden bevolkten.

Bij mijn aankomst was Mathijs Rumping aan de gang.  De geboren Velserbroeker die nog in liveshow van X factor heeft gestaan. Hij begon sterk met een prachtig U2 vertolking om over te vloeien naar eigen materiaal. Om eerlijk te zijn had hij die volgorde van mij andersom mogen doen. De 9 mans band Full Count – met o.a. multitalent Gertjan Huijbens aan boord, dé speaker uit de regio – speelden allerlei bekende swingende hits uit de oude doos tot aan recent materiaal. Prettige muziek voor de toch wel vele veertigers die Velserbroek rijk is.

Knuffelbeer DJ Dennis van der Geest betrad het zand met bewaking, alhoewel die er waarschijnlijk meer was om de weg te wijzen, want Dennis laat je als het moet gerust alle hoeken van de zaal zien. De sfeer zat er toen al goed in en de getalenteerde DJ wist samen met de meegebrachte zangeres en saxofonist de menigte tot aan het eind van het feest te laten swingen. 

Ik vroeg wethouder Arjen Verkaik, die ook duidelijk stond te genieten, of we dit niet iedere week konden doen. Dat is wellicht iets te veel maar eenmaal per jaar moest volgens hem toch wel kunnen. Dus wie weet tot volgend jaar, en dan natuurlijk wel even met de andere party's in de regio afstemmen.

Fotoreportage Dichtbij.nl

Geen hoop

Santpoort-Noord – Een onverlet heeft in het holst van de nacht, hoogstwaarschijnlijk na de tweede ronde van de burgerwacht en de uitlaatdienst, in het grasveldje van de Burgemeester Weertsplantsoen in Santpoort-Noord allerlei mysterieuze bordjes geplaatst. 

'Geen hoop' luid de tekst, ...is dit het dan, ondanks het mooi laaghangende zonlicht die schaduwen ver vooruit werpt. Is het apocalyptische einde nabij? Natuurlijk is er wel hoop, er is altijd hoop, al was het maar van die twee kalfshoge Ierse Wolfshonden, die het dorp rijk is. Het grasveldje is geen officieel uitlaatgebied en het ligt er dan ook doorgaans redelijk strak en schoon bij. Het lommerrijke dorp heeft dan ook rondom meer dan voldoende ruimte om met de hond te kuieren.

Maar ondanks dat is er blijkbaar een hartenkreet, een verbod ...of eerder een verzoek. Want wat blijkt, over een paar weken trekt het Dorpsfeest weer van leer en wordt er hier door de jeugd hartgrondig om de eer tegen ballen geschopt. Zeker niet de laatste maar de 30e editie van het Straten voetbal toernooi is alweer aanstaande.

Autoluw in de zomerzon

HAARLEM - Met kop-aan-kont en andere varianten stond de Grote Markt vol afgelopen zondag, en voor het winkelend publiek en de verdwaalde toerist was het een echte kruip door kruip puzzel om de overtocht over het plein te kunnen maken.

In eerste instantie dacht ik dat het een ludieke protestactie van de plaatselijke VVD was, 'tegen de autoluwheid van de binnenstad' of zoiets. Ik kon mij in ieder geval niet meer heugen dat ik het plein zo vol met auto's had gezien. Gelukkig stonden de meeste overigens stil glimmend hun ding te doen. 

Het bleek de jaarlijkse Autoshow van diverse autodealers uit de regio te zijn, die tijdens de koopzondag van 3 juli 2011 onder een stralende zomerzon het plein bezet hield. 

Vreemde vogel

In Alkmaar staat het alom bekende KPN-gebouw. Een oerlelijk bouwsel uit de jaren 70/80. Prominent langs de N242 en een kanaal, staat de vormloze blokkendoos met te weinig glas en te veel steen in een saai bedrijfsterrein. Het is een gebruiksgebouw boven op een crosspoint van allerlei hypermoderne signalen. Er staat dan ook een enorme mast op het dak voor de nodige schotels en antennes. Met het krimpen van de telefoon en de verbreding van de functionaliteit is het gebouw na jaren trouwe dienst toe aan een nieuwe invulling.

Uiteraard is er voor zo'n typisch gebouw nooit een nieuwe 1-op-1 gebruiker te vinden. Dus heeft de vastgoed ontwikkelaar – zoals tegenwoordig zo vaak in dit soort situaties gebeurt – het plan opgevat om er een soort van bedrijfsverzamelgebouw van te maken. Voor met name creatievelingen en ICT-ers. In ieder geval moet het aantrekkelijk zijn voor internet grootverbruikers. Dus bestaat de beoogde gebruikersgroep waarschijnlijk uit: ontwerpers, website bouwers, architecten, tekstschrijvers, decorbouwers, AV specialisten, webshops, callcentra, helpdesk etc. etcetera.

Die hebben dan natuurlijk wel een inspirerende omgeving nodig en mogelijkheden voor kruisbestuivingen. Het delen van diensten, zoals een receptie, vergaderruimtes, kantine, pakketdienst, repro en andere fascilitaire zaken is een groot pluspunt voor starters en kleine ondernemers. Maar ik denk dat er dan nog wel heel wat aan het gebouw moet gebeuren van binnen en buiten. Met wat kekke kleuren en materialen kan de buitenzijde al snel van uitstraling veranderen. Zaag er groot gat in de gevel en vul het met glas om binnen meer licht te vangen. 

De verbouwing aan de binnenzijde is al in volle gang en om de nieuwe invulling wat meer kracht bij te zetten heeft de huidige eigenaar een wedstrijd uitgeschreven voor een nieuwe naam voor het pand. Dus wil je een iPad winnen, ga dan lekker brainstormen met de doelgroep voor ogen en zend voor 25 juni je verzinsels met motivatie in: http://new-name.nl/

Ikzelf vind vooral die mast kenmerkend, en ik zou daar een gigantische moderne windkip op zetten en het pand vervolgens het 'Kennis Innovatie Plaza' noemen. Het is maar een idee, en jullie kunnen vast veel beter ...succes.