De man van de Sociale Dienst schudt meewarig zijn hoofd. Een gevalletje apart, of zou het een act zijn en is het lopende band werk voor hem geworden. En zo walst ineens de crisis in mijn leven. Niet eens enkel aan de stoep maar zelfs tot aan de lippen. Zoetjesaan wordt duidelijk dat in voorgaande jaren door mensen met dure functienamen het vertrouwen is beschaamd, en wat daar de consequenties van zijn.
Anderzijds komt ook de menselijk maat bovendrijven. Zo heb ik de laatste weken mijn gelijk gekregen, excuses ontvangen, en steun en support uit allerlei hoeken, thanxs daarvoor ...allemaal heel mooi en lief, daardoor stap ik met opgeheven hoofd positief door het leven. Maar helaas heeft het voorlopig geen brood op de plank gebracht, dat duurt blijkbaar nog even.
Gelukkig hebben we ervaring met budgettering, en zetten we nu keihard de tering naar de nering. Alhoewel de één de ander met gemak inhaalt. Zolder opgeruimd, Marktplaats gevuld en het oude goud voor muntjes omgeruild. Het geeft een moment van rust en bezinning.
CV opgetuigd, netwerk aangeboord, tientallen brieven op de post. Althans via de mailbox dan, want hardcopy is er tegenwoordig niet meer bij. Het resulteert in automatische reply's met smakeloze volzinnen. Geen speld tussen te krijgen. Heb ik daarvoor al die jaren, als personeelschef die open sollicitaties netjes met een handgeschreven krabbel, vriendelijke afgewezen. Zeur niet opa.
Ineens duiken Uitzendbureaus – doorgaans gevuld met studentikozen – in mijn blikveld op. Als onkruid nestelen zij zich in de kieren en gaten van de stad. Hoewel schreeuwerig aanwezig hoor ik er dus never nooit meer wat van. Waarschijnlijk zijn ze vooral nuttig voor groen gras e.d.
Vacatures sites is ook zo'n mooi fenomeen. Na het tiende exemplaar valt het muntje: "wtf deze vacature heb ik al driemaal gelezen", en helaas hij is van vorig jaar en al lang en breed vergeven of opgeheven. De overload aan info blijkt ook in deze vooral een zoektocht naar relevantie.
Alle dagen thuis doet de tijd verbuigen, alles lijkt retelang te duren en het gaat vervelen. De headhunter zag het positief: "joh, je bent direct beschikbaar". Het blijkt nl. dat bedrijven hun zoektocht naar nieuw personeel vooral uitstellen om plots bedient te willen worden. Een cafetaria is er niets bij.
Voorlopig zit ik in een vrije val, de bodem nog niet geraakt. Een vacuüm in het leven. Het kan overigens ook een blender zijn, gezien de vele nieuwe ervaringen die ik heb mogen meemaken. Want de bakens verzet en dan blijkt er veel meer mogelijk en hele leuke banen in het verschiet. Nu moet ik enkel nog anderen zien te overtuigen, en daar is vast wat tijd voor nodig.
Binnenkort maar een wijkje nemen. Lekker een ommetje, even de benen strekken, borst vooruit en neus in de wind. Ik hoop dat de Sociale Dienst één van mijn vaste adressen gaat worden, dan zit ik voorlopig gebeiteld.
Deze week is de start gemaakt met het plaatsen van nieuwe abri's en mupi's in Haarlem. Meldt het persbericht in de krant. Ze schijnen 'duurzaam' en 'milieuvriendelijke' te zijn en 'een goede bescherming te bieden tegen regen en wind'.
Joh, allemaal leuk en interessant, maar er valt wel meer te melden over onze abri's. Die noest zwijgend langs de kant van de weg hun ding doen. Het zijn van die verbruiksartikelen waar je figuurlijk niet te lang bij stilstaat ...letterlijk helaas vaak weer wel. Meestal is er ook 'zitcomfort' in aangebracht, als je tenminste van 'medium rare' houdt.
Abri's zijn de bushokjes (mupi's zijn reclamezuilen – peperbussen 2.0 dus, red.). Vroeger van grof beton met herkenbare kiezels, maar tegenwoordig in strak transparant glasdesign. Het woord 'abri' komt uit het Frans (abrier) en betekent beschutten. Het van origine Franse bedrijf JCDecaux, is langzamerhand marktleider in abri's en mupi's en heeft er strak de hand in.
En dat doen ze slim want de exploitatiekosten wordt door de reclame opgebracht. En met die reclame op deze A-locaties word je, of je nou wil of niet, iedere dag op straat mee geconfronteerd. Van zo'n rechtstreeks contact met de doelgroep kan een marketeer enkel maar van dromen. En herhaling vormt de sleutel tot succesvol adverteren.
Maar laten we eerlijk zijn, ze doen er ook veel voor terug. Zo hanteert de firma de 'Broken-Window-Theory' als bedrijfsbeleid. Volgens deze theorie, verlaagd een vervuilende of gemolesteerde omgeving, de drempel voor anderen om zelf de waarde en normen naar beneden bij te stellen, en meer in stereotyperingen te gaan denken en handelen. Dus de franse kaboutertjes zijn er doorgaans vlot bij, en zie je in de praktijk zelden een kapotte abri ruit, en zeker geen twee.
U dacht dat die grappige design stippen – die halverwege zitten – er zijn om niet als een rund tegen het brandschone glas op te knallen. Het blijkt Braille te zijn, het schrift voor blinden en slechtzienden. Ik heb het even ontcijferd en er blijkt zoiets te staan: "fling, flang flop, koop ham bij de slagerij Plop". Ordinaire spam dus.
Het kan overigens ook zijn dat ik het binnenstebuiten heb gelezen!
Wat is hier aan de hand!? Een reusachtig roze baby, van pak en beet 3 meter hoog, staat neurotische te flapperen. Vast niet van hier, wellicht van een andere tijd of misschien zelfs uit een andere dimensie. En zo te zien staat zijn tijdmachine om de hoek geparkeerd. Enkel de hypersonische plasma engine lijkt te ontbreken. Maar die ligt vast bij de garage ter reparatie.
De DeLorean DMC-12 sportwagen – voorzien van een inventieve hightech biomotor – werd in de film 'Back to the Future', door de hoofdrolspeler Micheal J. Fox gebruikt om zich in de tijd te verplaatsen. En die staat zomaar in Haarlem in zijn roestvrije stalen body aan de kant van de weg te pronken. Wauw, ik heb hem aangeraakt.
De sportwagen is het kindje van de Amerikaan John DeLorean. Een man met een missie, de creatie van zijn eigen auto's. Ik vind het een prachtig ontwerp, maar vraag mij enkel af of je de RVS carrosserie nou met een schuursponsje moet wassen, en of hij door het gewicht niet stuurt als een tank.
De ondertoon in de film is dat keuzes; fouten; verkeerde afslagen, gemaakt in het verleden maar moeilijk zijn om te vormen tot een nieuwe wens. I.p.v. blijven hangen in wat geweest is kan een mens maar beter gelijk zijn demonen tegemoet treden. Het verleden is om uit te leren, de toekomst om over te fantaseren maar leven doe je nou eenmaal in het heden. Met inbegrip van je tekortkomingen en kansen.
Baby's zijn er in alle vormen en maten. En als dorpsdrukker, heb ik alle facetten van het leven voorbij zien komen. Aan de wieg gestaan – niet letterlijk natuurlijk, maar als maker van de kaart en advertentie – van menig puber die nu met of zonder de baard in de keel in de plaatselijke super staat te bedienen. Dromend van een glansrijke carrière en wat het leven voor hem nog in petto heeft.
Demonen schijn je vooral zelf te scheppen. Maar gelukkig is het net zo als bij deze bovenstaande mega-baby dat als je de stekker eruit trekt, geen lucht meer inblaast, ze binnen no-time als een slappe zak op de grond liggen te dweilen.
Misschien moet ik de auto eens boeken, als ik durf even flink blazen, voor een tijdsprintje voor- of achteruit! of gewoon voor een blokje om in het nu. En die mega-baby, hoe druk ie ook staat te klapwieken, laat ik maar even aan mij voorbij gaan. Ben bang dat ik daar nu even geen tijd voor heb.
Spam: Je vindt die baby en aanverwante zaken overigens bij Bibalou aan de Rijksstraatweg in Haarlem-Noord.
